Ik was nog helemaal vergeten te vertellen dat we in juli in Texas zijn geweest. We zijn ook naar Alabama geweest en hebben onderweg New Orleans bezocht. Hieronder is het verhaal dat mijn vader schreef. Met foto’s en een filmpje. Verder zijn we weer druk aan het trainen. Komend weekend gaan we naar Ameland op trainingskamp en donderdag traint Yoon Gy Kwak met ons mee. Bij de Invitationcup was ik blokjeslegger.  Hier een foto van Mark tijdens de relay.

 

Texas 2013

In juli 2013 bezochten we Texas. We proberen tot dusver elke vijf jaar onze familie te bezoeken en meteen weer een nieuw stuk van de VS te zien. Omdat Jeri nu in Alabama woont, bezochten we ook deze staat en omdat we onderweg vlak langs New Orleans reden, hebben we deze stad ook bezocht. Anke was mee. Mark zat vol in de zomertraining. Topsport betekent een 100% keuze voor de sport dus hij bleef helaas achter. Respect voor de keuzes van deze topsporter!  Onze belevenissen staan hieronder met een zeer beperkte selectie foto’s ter illustratie: Een uitgebreide set foto’s (ruim 800 stuks) staat op http://www.flickr.com/photos/texaafke/sets/72157634881071760/ en hier direct onder een filmpje (45 minuten, available in HD)

Zaterdag 6 juli

“Dag 1 – de heenreis”

In de kranten stond dat Schiphol boos was op ProRail omdat die uitgerekend op de eerste drukke vakantiedag in Nederland werkzaamheden hadden gepland op het spoor langs de A4. Daardoor lag het spoor eruit en waren er op de A4 tussen Amsterdam en Schiphol versmalde rijbanen met snelheidsbeperkingen. Ook werd geadviseerd extra vroeg in te checken vanwege de verwachte drukte, dus stonden we al rond half vier op. Douchen, aankleden, eten en de allerlaatste spulletjes in de tassen stoppen. Bagage achterin de auto, Dukky een knuffel geven en rond 04:15 reden we van huis weg. Ik reed.

Het ging allemaal lekker vlot door de polder. De weg was rustig en ’s nachts mochten we 130 rijden bij Lelystad en Almere. Bij Amsterdam zijn we via de Bijlmer gereden om maar zo weinig mogelijk A4 te hoeven rijden. We hadden geen vertraging. Ik weet niet meer precies hoe laat maar we waren ruim op tijd op Schiphol. We hebben Mark dag gezegd die daar meteen weer naar huis is gereden en vertrokken naar de bagageaangifte. De boardingpasses had ik na online inchecken thuis al uitgeprint.

De bagageafgifte was een soort selfservice. Anke wilde perse haar eigen bagage doen en die sticker zat dan ook flink scheef geplakt. Daarna zijn we ook maar door de douane gegaan op weg naar Gate E17. Onderweg wat winkeltjes bekeken maar niks gekocht. Bij de gate was ook een klein winkeltje. Daar hebben we voor Anke nog een verloopstekker gehaald voor de audio-uitgang van het vliegtuig naar de eigen koptelefoon. Ik heb nog even overwogen om er twee te halen maar helaas toch maar niet gedaan. Ik zag dat er powerpacks waren waarmee je een keer of 2 a 3 de mobiel kon opladen voor een prijs die me nog wel mee viel. Toen ik vroeg of ze die al opgeladen hadden liggen, zei het winkelmeisje dat ze dat voorin Schiphol hadden. Dus ik weer helemaal naar voren lopen en daar zeiden ze dat ze altijd voorgeladen waren. Die jongen liet dat zien met een knopje dat alle indicatieledjes liet branden. Dat hadden ze bij de gate ook wel mogen bedenken, maar hoe dan ook een handig ding om maar mee te nemen op zo’n lange vlucht.

Om een uur of 9 mochten we door de veiligheidscontrole. Ze hadden een soort bodyscanner en dan zag zo’n persoon op een schermpje waar je dan nog gefouilleerd moest worden. Met mij was hij snel klaar en Aafke bleek niet nodig. Anke moest meteen in het begin de spuitbus deo uit haar handbagage al inleveren. De kleine terroriste…! Ondertussen kwam ons toestel; een KLM Boeing 747-400 ook bij de gate en zag je hoe er er van alles aan boord gebracht werd. Even later mochten we ook het vliegtuig in. Ik had stoel 36A, Aafke 36B en Anke 36C maar omdat plek A aan het raampje was, besloot Anke dat ze met mij ging ruilen. We taxieden via de Schipholtunnel over de A4 en het was best wel een eind naar de startbaan. Met ongeveer een half uur vertraging ten opzichte van de schematijd van 10:00 steeg vlucht KL0661 op.

De vlucht verliep verder met weinig bijzonderheden. Mijn schermpje hield er steeds mee op en ik heb op de Tab wat spelletjes gespeeld. Aafke heeft drie (Nederlandstalige) films gekeken en ook Anke heeft films gekeken en spelletjes gedaan. Zij allebei hebben ook nog wat Koreaans geleerd via dat KLM schermpje voor zich. We aten een soort rijst met kip en wat andere prima dingen. Het uitzicht op Groenland was mooi met al die ijsschotsen en bergen, we vlogen praktisch over de familie in Canada en toen we in Texas wat daalden zagen we mooie wolken en de eerste auto’s rijden.

We hadden met een kwartiertje vertraging rond 13:20 een zachte landing waarna vrij stevig werd geremd. Daarna waren we redelijk vlot uit het toestel en kwamen we in de hal van US Customs. Het leek de Efteling wel met al die rijen. We hadden veel mensen voor ons maar ook veel achter ons. Ze deden toen een extra rij balies open maar nog duurde het een hele tijd voor we aan de beurt waren. Ondertussen had ik kort Mark gebeld dat we over waren en Jamye. Zij stond bij de deur te wachten zei ze, en dat mocht ze van US Customs nog even doen.  Uit het vliegtuig kwamen veel mensen die naar een congres of beurs (?) van Microsoft gingen. Naast onze balie probeerde iemand nog een balie te openen, maar hij had problemen met zijn computer. Volgens zijn collega’s moest hij een reboot proberen. Wij zagen dat het een Dell was en grapten dat hij waarschijnlijk een BSOD voor zich had (Blue screen of death) en om ons heen werd daar wel om gelachen. Maar uiteindelijk waren we dan aan de beurt. We moesten elk zeggen waar we heen gingen, vingerafdrukken afgeven en op de foto. Het formuliertje dat ik in het vliegtuig had gekregen en ingevuld, werd nagelopen en deels in de computer ingevoerd en toen mochten we eindelijk door.

Bij de bagageband aangekomen kwamen zeldzaam snel onze koffers. Terwijl Aafke en Anke een karretje pakten, was ik vast doorgelopen en kon meteen al onze eerste tas pakken. Tien meter verder op de band kwam de tweede tas er al aan, direct gevolgd door de laatste. Dus binnen een halve minuut liepen we alweer verder naar de uitgang. We moesten nog één korte rij in om aan een meneer te vertellen dat we geen voedsel of zaden bij ons hadden en toen konden we de deur door waar achter Jamye stond te wachten. Het was een warm weerzien met “big hugs”, waarna we moesten oversteken, een lift in, 7 verdiepingen omhoog en daar stond Jamye’s pickup.

De tassen gingen achterin de pickup. Gelukkig was het droog en daarna vertrokken we. We reden eerst per ongeluk de “59” in noordelijke richting maar konden snel keren om de goede kant op te rijden. Het vliegveld ligt noordelijk van Houston dus je rijdt dan door Houston naar het zuiden. Toen Jamye ging tanken, zag ik aan de andere kant van de weg een T-Mobile winkel. Daar ben ik heen gelopen en ik heb me goed laten informeren wat er mogelijk was. Ik heb nu voor $70,- (€ 55,-) een maand lang onbeperkt bellen en SMS’en binnen de VS en onbeperkt snel internet. Dat is dus beter dan de € 15,- per week voor 50 MB internet via Travel&Surf van T-Mobile Nederland en dan per gesprek betalen.

Een eindje verder stopten we bij een winkel met een Bever als macotte. Bucky dacht ik, maar het schijnt Buck-ee te zijn of zoiets. Daar hebben we drinken gehaald en ik heb twee zakjes jerkey beef gekocht en een Texas sleutelhanger voor Mark. Verder hadden ze een heleboel leuke spullen inclusief een wafelbakker voor “Belgische” wafels in de vorm van de staat Texas maar die hebben we nog even laten staan. Onderweg werd er druk ge-sms’t naar Jamye en ik heb daarvan de nodige beantwoord. We werden wat bijgepraat over alle familieleden. Er was een aanrijding waardoor we even wat file hadden en er was weer veel politie onderweg en veel mensen die naar de kant waren gehaald. Veel meer blauw op straat dan in Nederland. In Beeville hebben we bij de Kentucky Fried Chicken kipfilets gehaald met een bak aardappelpuree en mais en toen was het nog een klein half uurtje naar het huis aan de rivier. Het was geweldig om Norma weer te zien. Ze leek weinig veranderd maar was toch weer 5 jaar ouder geworden. Net als wij uiteraard! We hebben toen gegeten en wat rond gekeken. De rivier was erg laag. We hebben geprobeerd nog wat wakker te blijven om onszelf in deze tijdzone te dwingen en zijn uiteindelijk toch naar bed gegaan.

Zondag 7 juli

“Dag 2 – aan de rivier”

’s Nachts zijn we nog wel even wakker geweest rond een uur of 1 maar uiteindelijk zijn we ook wel weer in slaap gevallen. We hebben ontbeten op de veranda voor het huis met uitzicht op de rivier. We hebben Norma nog even geholpen nog wat takken bij haar aanlegsteiger (de pier) weg te snoeien en verder het nodige bijgepraat. De rivier staat vreselijk laag. Het is al tijden erg droog in Texas en ze houden water vast in Choke Canyon en in Lake Corpus Christi. Tussendoor is er één keer hoog water geweest dat snel weer weg was en daardoor ligt de boot van Jayson nu op het droge.

We zijn met z’n drietjes even wezen wandelen maar eigenlijk was het te warm. We zijn deze dag ook nog even naar het huis in George West geweest om bij Norma’s hond Dolly te kijken. We zijn toen nog even naar de buren gelopen waar Missie woont; een highschool vriendin van Aafke, maar zij was helaas net niet thuis. Daarna hebben we nog even wat inkopen gedaan en een ijsje gehaald bij de Dairy Queen. Op de weg terug zijn we vanaf “Granny’s road” (Antilope Road) nog even een zijweg ingegaan om te kijken. Daar waren mooie cactussen op het eind, dus daar hebben we nog even een paar foto’s gemaakt. Anke deed net een stapje te ver naar achter, dus die had allemaal stekels in haar achterste hangen. Even later kwam Lindsey; de vriendin van Jayson die we tot dusver alleen via Facebook kenden. Ze rijdt in een vrij nieuwe VW Jetta op diesel, wat voor hier vrij ongewoon is. Diesel is trouwens duurder dan euro 95 (regular) hier. Haar auto gaat naar de werkplaats omdat een pitbull haar bumpers had aangevallen en zelfs een band lek had gebeten. Bizar. We hebben onder het huis gezellig zitten praten. Uiteindelijk is zij weer naar huis gegaan en wij naar bed.

Maandag 8 juli

“Dag 3 – Beeville en de washer game”

Wij zijn weer even wakker geweest rond een uur of 4 á 5 maar daarna zijn we toch weer in slaap gevallen tot rond half 9. We aten weer ontbijt op de veranda voor het huis en daarna zijn wij met zijn drietjes in Norma’s auto naar de Wallmart in Beeville gegaan. Langs Granny’s Road waren ze met koeien bezig dus daar hebben we even gekeken. Het was mooi te zien dat echte cowboys nog bestaan en ik heb natuurlijk veel foto’s gemaakt. Helaas had ik de telelens een keertje thuis gelaten maar met de standaard lens lukte het ook aardig.

Bij de Wallmart hebben we een paar boodschappen gedaan zoals appels, bananen, melk, maisprikkers, een celcius-fahrenheit tuinthermometer, een bikini voor Anke en keelpastilles voor mij. Vermoeidheid en alle warmte – airco wisselingen hadden toch voor wat keelpijn gezorgd. Terug bij Norma was Jamye er. We hebben wat gegeten en Jamye was druk scheidsrechters te regelen voor een soft- of baseball toernooi. Dat viel niet mee; het deed me aan blokkenleggers denken. Het heeft ook nog even geregend met wat onweer in de lucht. Later is Jamye weggegaan en kwamen eerst Jayson en Lindsey en daarna Ryan met Joey en de twee kinderen Caroline en Jaysey. Caroline is van Ryan en Jaysey van haar. Ze zijn op dezelfde dag geboren. We hebben ze wat souvenirs van Holland gegeven. Jaysey liet zijn poppetje vallen en dat was meteen gebroken maar gelukkig hadden we er nog één over. Het was lekker buiten en we hebben een soort spel gedaan waar ze met grote ringen (voor bout en moer) in een plank met 5 gaten moesten gooien. Ik speelde met Ryan tegen Jayson en Lindsey en ik moet bekennen dat ik een natuurtalent ben. We speelden eerst best out of three maar toen het 2-0 was werd dat best out of five wat we met 3-0 wonnen. Ik had het spel uitgegooid maar dat kon Jayson weer ongedaan maken door een 3 te gooien. Dat lukte maar daarna had ik nog 1 worp om dat weer ongedaan te maken. En wonderwel gooide ik in één keer de 3 dus wonnen we alsnog de laatste pot.

We hebben daarna nog even binnen gezeten en een paar foto’s en filmpjes laten zien en toen ging iedereen naar huis en wij naar bed.

Dinsdag 9 juli

“Dag 4 – San Antonio”

Vanochtend hebben we even gewhatsappt met Mark die bezig is te verhuizen en een baantje als studiebegeleider heeft gekregen. Ik kreeg op mijn Nederlandse mobiele nummer dat ik in de Galaxy Ace had gestopt ook nog een oproep van Wout maar was te laat om op te nemen. Ik heb daarop een sms gestuurd dat we in Texas zaten. We zaten lekker vroeg op de veranda te ontbijten en we zagen zowaar ineens een kolibri, terwijl iedereen zei dat het daar de tijd niet voor was. We  hebben we ook nog een kleine alligator gezien maar die is op de foto maar net te herkennen.

We zouden vandaag bij Taylor op kraamvisite gaan of zij zouden naar de rivier komen, maar de baby was de hele nacht wakker en huilerig geweest dus daar werd vanaf gezien. Toen hebben we besloten om naar San Antonio te gaan. Een mooie stad met de Riverwalk, de Alamo en een mooie shopping mall op een vijf kwartier rijden. Norma bleef bij de rivier en ik stuurde haar 8 cilinder Buick LeSabre naar het noorden. We hadden van Elroy een Navman van de USA mee gekregen en die hadden we op het centrum geprogrammeerd. Net voor San Antonio moesten we nog even in de remmen omdat er rechts een verlaten auto in de berm stond en er twee honden op de highway liepen. Geen idee of dat iets met elkaar te maken had, maar het ging goed allemaal. In San Antonio reden we de eerste parkeergarage in die we zagen; bij de River Mall. Dat bleek een mooie plek te zijn. We liepen zo de mall in en daar beneden was de Riverwalk: een soort kruising tussen Giethoorn, Utrecht en Mexico.

In de mall zagen we meteen een winkel die Vans schoenen verkocht en Anke zag meteen een mooi paar. Zebrastrepen en roze veters werden het. Bij de Footlocker kocht ik m’n nieuwe gympen. Het werden schoenen van New Balance en ze hadden ook mooie Asics voor Mark. Na contact via Whatsapp over en weer waren die ook uitgezocht. Anke kocht er ook een paar mooie Adidas schoenen voor de winter. Daarna vonden we de Sunglass Hut. Mark wilde graag voordelig uit de USA aan een Oakley zonnebril komen en had ons een hele reeks instructies mee gegeven naar de VS. Toch vergde het nog enig Whatsappen om tot het gewenste exemplaar te komen. Hij denkt dat ‘ie de zonnebril zelf betaalt, maar hij gaat hem van ons krijgen omdat we het sneu vonden dat hij niet mee kon. Ik vond in een winkel nog een mooi shirt van San Antonio van een lekker koele katoensoort en daarna gingen we naar buiten; de warmte in. Ook kochten we nog een tube anti-jeuk crème tegen insectenbeten en meer. Ze hebben Anke flink te pakken gehad, vooral op de benen.

In de straat vanuit het winkelcentrum liepen we nog een winkeltje in waar ik m’n voet ongelukkig stootte aan een onnozel uitstekende plank van een stellage en daarna gingen we naar de Alamo. Dit monument is belangrijk in de geschiedenis van Texas. Een kleine groep verdedigers van de vrije republiek Texas hield in deze missiepost vele dagen stand tegen een enorme overmacht van de Mexicaanse generaal Santa Anna. Hier kwam de beroemde Davy Crocket aan zijn einde. Nu is de Alamo symbool van de vrijheid van Texas. Een vrijwillige meneer wilde mij met m’n camera wat dingen aanwijzen, maar Anke mocht er nog niet in want die had net een snowcone gekregen; een soort slush puppy. Dus stond ik zonder Aafke en Anke binnen. Ik heb snel een rondje gedaan en ben daarna achter de dames aan opnieuw aan de ronde begonnen. In de tuin was een leuk eekhoorntje en Anke is helemaal blij van de foto waarin die zijn pootje op haar hand legt omdat ‘ie denkt dat ‘ie wat lekkers krijgt.

Na the Alamo zijn we nog in een winkel geweest waar ze allemaal spullen verkochten die in zonlicht een andere kleur aannemen. T-shirts, nagellak, sierraden en Anke verliet de winkel met een roze dan wel paarse zonnebril. Daarna zijn we nog San Antonio’s visitors centre binnen gelopen. Aafke kwam aan de praat over echt in Texas gemaakte ambachtelijke souvenirs en heeft die mevrouw nog een setje houten klompjes gegeven. Die was zo blij dat Aafke weer een paar setjes kaarten kreeg en we kregen de weg extra goed uitgelegd richting River Walk.

Via een trap langs watervallen kwamen we daar uit. We hebben ‘m een eind af gelopen en onderweg in “The iron cactus” gegeten. Het was lastig bestellen met al die Mexicaanse gerechten waarvan je niet weet wat ze betekenen maar we zijn uiteindelijk prima geslaagd. De serveerster begon met uitleggen waarom hun tequilla en marguerita’s zo beroemd waren en leek wat verbaasd toen ze van ons wel mocht stoppen daarmee omdat we gewoon wilden eten en dat een glas water of Coke light volstond. Ze hadden er ook goede wifi dus waren we ook op FB en met het nieuws weer snel helemaal bij. Onder het eten sms’te ik ook nog even met Lindsey om te vragen hoe het gebruikelijk was fooi te geven. Zij zei dat je het bedrag wat er voor tax op de bon stond, ook als fooi aan kon houden. Dat hebben we dus maar gedaan. Van de ca. 39 dollar was er zo’n 3 dollar tax dus hebben we er nog drie bij gedaan en 42 dollar achtergelaten.

We zijn daarna de hele Riverwalk af gelopen, tot aan de sluizen. De walk zelf werd steeds minder mooi en we hebben denk ik niet goed geweten wat we moesten toen we langs het museum gedeelte van San Antonio kwamen. We hebben toen op de terugweg maar een taxiboot genomen. De vrouw van de schipper kwam uit (de buurt van) Eindhoven. We hebben hem dus ook maar even Giethoorn uitgelegd. Terug bij de River Centre Mall heb ik nog een ijsje gehaald wat achteraf wat aan de dure kant bleek (bijna 7 dollar) en nadat we $ 18,- hadden afgetikt voor de parkeergarage, ging het weer op huis aan. Even met een beetje Hollandse manieren van de rechterbaan de afslag naar links weten te halen en aan de andere kant van het Block terug naar de highway. Onderweg nog een klein buitje gehad en na het kruispunt George West – Beeville heeft Aafke op de parallelweg het stuur overgenomen. Langs Granny’s Road waren ze weer met die koeien bezig maar nu om ze in een grote truck te krijgen. Het ging niet helemaal zachtzinnig. We hadden er hoogte van Pleasanton nog gebeld dat we er aan kwamen en al gegeten hadden maar de gehaktballetjes waren al klaar. Daar dus een paar van gehad en ik nog een bak yoghurt met cruesli. ’s Avonds nog even onder het huis gezeten en toen naar bed.

 

Woensdag 10 juli

“Dag 5 – naar Jayson”

Ik was vanochtend redelijk vroeg wakker. Even met Mark gewhatsappt, even met Norma op de veranda gezeten en toen maar eens gaan fietsen. Onder het huis staat een mountainbike die waarschijnlijk van Lindsey is. Hij is in ieder geval te klein voor haar want ook voor mij. En de banden waren zacht. Toch even een goed kwartier en ruim 4 km gefietst terwijl de zon bijna op kwam. Het was al zo’n 26 graden, windstil en met een hoge luchtvochtigheid. Na terugkomst weer even bij Norma gezeten, toen gedouched. Daarna ben ik gaan eten en heb ik thee gemaakt. Ik heb Aafke thee op bed gebracht.

Anke heeft veel insectenbeten. We zijn flink aan het smeren met die zalf die we gister in San Antonio hadden gehaald. Sneu! Flink deel van deze ochtend zaten we lekker onder het huis. Daar is het net wat koeler in de schaduw en de wind brengt ook nog enige verkoeling. Deze ochtend mooie foto’s gemaakt van een rode kardinaalvogel zoals mijn vader die vroeger in de volière had, en van vlinders die in de vlindertuin van Emmen zeker niet misstaan. Daarna zijn we naar Jayson’s huis gegaan. We sms’ten onderweg waar we waren want hij zou ons dan ergens tegemoet komen. Maar op een gegeven moment was Norma te ver gereden, dus moesten we weer terug. Toen namen we wel de goede afslag en even later stond Jayson te wachten. We reden achter hem aan naar zijn huis.

Jayson heeft echt een mooi huis vlakbij Lake Corpus Christi. Lindsey was er ook. Het huis was gebouwd door oudere mensen waarvan de man overleed toen het klaar was. Het heeft toen een jaar of 5 leeg gestaan en daarna kocht Jayson het. Toen we buiten keken, zagen we een roadrunner (renkoekoek). Daar ben ik voorzichtig heen gelopen en zo heb ik die eindelijk ook een keer goed op de foto gekregen. Jayson had wifi in huis, dus kon ik ook een fotoselectie van de laptop naar Facebook sturen.

Op de terugweg zagen we een longhorn in een weiland staan, dus daar zijn we even gestopt om deze vast te leggen. We kregen nog een flinke bui, hebben de auto afgetankt en zijn weer naar het huis aan de rivier gegaan. Daar kwamen Jayson en Lindsey even later ook weer. Ze brachten twee kano’s mee die Jayson nog thuis had liggen dus die kunnen we ook gaan proberen. We hebben toen met Lindsey de DVD van Nederland bekeken en Kolonisten van Catan gespeeld. Jayson had het spel al snel door en wist ‘m te winnen. Even later kwamen Taylor en Cameron met Cadence en de baby Clay. Zij brachten pizza mee. Taylor had last van haar nek en bleef binnen. We hebben buiten nog een paar potjes van de “washer game” gespeeld. Aan het einde van de avond hebben we afspraken gemaakt voor de volgende dag en toen hebben we wat spul klaar gelegd en zijn we snel naar bed gegaan.

 

Donderdag 11 juli

“Dag 6 – Hamilton Pool“

We stonden deze dag vroeg op en zagen aan het verschijnen van wifi dat Jayson was gearriveerd. Hij heeft een apparaatje (een “cricket” oid) waarmee hij mobiel internet omzet in wifi. Jamye was er ook al. Zij liet haar pickup bij Norma achter en ging met ons in Norma’s auto. We vertrokken rond 6:00 uur. Jayson en Lindsey gingen eerst z’n grote witte Toyota Tundra tanken. Wij besloten vast de interstate 37 op te draaien en rustig naar het noorden te rijden zodat zij ons zouden inhalen. Maar op één of andere manier duurde het afrekenen bij Jayson heel lang, dus bleven we ze erg lang voor.

Jamye werd continu gebeld voor baseball of softball uitslagen. Ze was de nacht ervoor erg laat thuis dus het was mooi dat ze in alle vroegte mee wilde. In de buurt van San Marcos kwamen we langs een Lowes winkel, maar ze hadden geen handdoeken met afkoelende werking meer. Die hadden we op tv gezien en schijnen het echt te doen, dus daar wilde ik er wel een paar van. Op de parkeerplaats van de Lowes zag Aafke op de mobiel dat Hamilton Pool gesloten was. Maar Jamye belde het infonummer en dat bleek gelukkig niet juist. Het was een mooi landschap richting Hamilton Pool. Bij Dripping Springs keerden we om een winkel te zoeken waar we wat eten en drinken konden vinden. Daar kwamen we Jayson en Lindsey tegen. Bij de HEB haalden we wat fruit, koekrepen, rare donuts die niet te eten waren en wat water en diet cola. Daarna reden we het laatste stukje naar Hamilton Pool. Hier betaalden we $10,- parkeergeld. De parkeerplaats bood ruimte aan 75 auto’s en wie te laat komt, moet wachten tot er een auto vertrekt. Jayson en Lindsey stonden er al.

Via een soort bergpad ging het 0,4 mijl omlaag. Jamye had er wat moeite mee en zag bij voorbaat al op tegen de wandeling terug. De pool was echt heel bijzonder. Een meertje dat bijna rondom gedeeltelijk overkapt was door rotsen en over de rand kwam water naar beneden. Een één kant was een soort mini strandje en je kon helemaal rondom lopen. In de rotsen zag je allemaal fossielen zitten. Het water was heerlijk. Het liep langzaam af en rond het midden kon je niet meer staan.

Jamye, Jayson en Lindsey hadden geen badkleding meegenomen. Wij hebben wel wat gezwommen maar toen Jamye alvast omhoog ging, zijn we niet meer lang gebleven. Jamye had de dagen ervoor veel moeten staan bij base- en softballwedstrijden en had in de warmte en na de wandeling omlaag flink opgezwollen benen. Ze is uiteindelijk ook door de opzichter van de pool met een soort golfkarretje langs een ander paadje terug gebracht naar de auto. Lindsey was met haar mee gegaan en Jayson liep tussen hen en ons heen en weer. Wij wilden toch ook nog even bij de rivier kijken. Halverwege het pad van parkeerplaats naar pool, liep er een ander pad van 0,6 mile naar de rivier. Ik liep voorop met m’n rugzak en een aantal boodschappentassen. Omdat die laatste wat zwaar waren, ben ik flink door gaan lopen en heb ik de boodschappentassen halverwege op een zijpaadje onder een rots geparkeerd.

Het paadje naar de rivier liep langs een mooie “creek”en ook de rivier zelf was erg mooi. Een halve tot een hele meter diep en een klein stukje waar het iets dieper was. Schoon water van een lekkere temperatuur en een zandige bodem met wat stenen en op bepaalde plekken flinke rotsblokken. Ik heb er een tijdje rondgedobberd maar Aafke en Anke kwamen maar niet. Net toen ik begon terug te lopen, kwamen ze er aan. Dus hebben we nog even samen gezwommen en wat foto’s gemaakt. Ze hadden nog op me staan wachten, maar we hadden gezegd dat we naar de rivier gingen dus was ik met al die tassen gewoon flink door gaan lopen. Omdat de anderen bij de auto’s waren, zijn we niet te lang gebleven en terug gelopen naar de auto. Onderweg hebben we de boodschappentassen opgepikt. Even later kwamen we nog een man tegen die een koelbox ter grootte van een flinke dekenkist het rotspad op aan het zeulen was. Bij de auto zei Jamye dat zij met Jayson en Lindsey terug ging. Haar benen waren teveel opgezet. Lindsey had bericht dat ze haar contactlenzen in Pleasanton kon ophalen, dus dat zouden ze dan onderweg doen. Wij besloten onderweg Natural Bridge Caverns te gaan bezoeken, vlakbij San Antonio. We reden via Austin en zagen de skyline van downtown vanuit de auto. Het was er erg druk.

Bij de grotten kon je een “discovery tour”doen en een “hidden passages tour”. Elk was $19,90 en samen waren ze $29,90. Veel geld maar omdat we nu de kans hadden, hebben we de combi maar gedaan. De grotten zijn in de 60’er jaren ontdekt bij een “sinkhole” van ca. 5000 jaar oud. Toen de grond er destijds instortte, bleef er een natuurlijke brug over. Vandaar de naam van de grotten. We moesten drie kwartier wachten op de eerste tour. In die tijd deelden we een bak kipstukjes met patat.

Bij de eerste tour kregen we eerst veel uitleg over alle regels en gingen we met een vrij grote groep de grotten door. Bij de tweede tour, door andere grotten, waren er naast ons nog twee mensen met hun dochtertje. Naar deze grotten waren ze destijds actief op zoek gegaan in de veronderstelling dat ze er moesten zijn. Met een boring zijn ze gevonden. Toen de boor naar beneden viel, hebben ze er een camera in laten zakken en de foto met flits was zwart. Toen wisten ze dat de ruimte groot was. In een kleine groep was het leuker en we hebben de gids een aan het eind zo’n paar kleine houten klompjes gegeven. Gezien de prijzen van de grotten denk ik niet dat de gidsen vele echte fooi krijgen. Ik hoop maar dat ze goed betaald worden.

We waren de laatste groep, vertrokken tegelijk met het personeel en reden weer naar het zuiden. Onderweg kwam er een melding op het dashboard dat ik de bandenspanning na moest kijken. Bij een tankstation zag ik geen gekke dingen. Ik heb meteen voor $ 30,00 benzine bijgetankt (onze euro 95 is ongeveer drie keer duurder dan de “regular” hier). Als je op de automaat wilt tanken, dan moet na het invoeren van je creditcard je postcode invoeren. Vijf cijfers, maar wij hebben er maar vier. Dus moet je binnen vooruit betalen. Normaal zou ik de auto gewoon aftanken, maar omdat ik vooraf niet wist hoeveel er in ging, heb ik maar 30 dollar geroepen. In ieder geval is de tank nu weer ruim driekwart vol. Bij de afrit Threerivers zagen we veel vrachtauto’s staan. Jamye zei al dat het daar momenteel booming is in de oliebusiness. Het stadje is eigenlijk niet op zoveel mensen en verkeer berekend. Je moet soms vijf beurten wachten voor je door een stoplicht heen kunt. Op Granny’s Road maakte ik nog een foto met avondrood, mede omdat er door een Amerikaanse uitgever om was gevraagd. Die gaat een eerdere foto van mij gebruiken voor een boekomslag. Hij dacht aan een avondrood foto voor een volgende. Wie weet….

Bij de rivier zaten Norma, Jamye, Jayson en Lindsey onder het huis. Even later gingen Jayson en Lindsey weg. Wij hebben overgebleven pizza gegeten en daarna vertrok ook Jamye. Toen zijn we snel naar bed gegaan. Moe, na een heel mooie dag!

 

Vrijdag 12 juli

“Dag 7 – in de kano”

Ontbijt op de veranda waar we de eekhoorns in de tuin zagen spelen. Daarna de kano’s maar eens geprobeerd. Eerst Aafke en ik. Anke lag nog lekker uit te slapen na de drukke dag van gister. Daarna nog een keer Aafke met Anke. Het is een mooi gezicht om Aafke de kano op de modderige oever uit het water te zien sleuren 🙂 . Bij het kanoën zie je overal dikke snoeken (“gar”) aan de oppervlakte. En schildpadjes en je ziet ook veel libellen.

Terwijl Aafke en Anke aan het kanoën waren, hen ik lekker de stoel van onder het huis in de tuin gezet en ben in de schaduw gaan zitten. Het waait een beetje en zo is het best uit te houden. Je ziet veel mooie vlinders en ook veel soort van sprinkhanen die met veel geraas uit het gras omhoog komen en dan weer dalen. In de lucht zie je geel/oranje/rode vleugels maar in het gras zijn ze weer gewoon bruinig.

Na het kanoën van de dames hebben we brood gegeten. Granny had er gehaktballetjes bij en kipvleugeltjes. Anke had twee boeken uit een serie mee genomen naar Texas maar ze heeft ze allebei al uit. Dus wij naar Beeville om te kijken of deel drie daar te koop was. Op de site van Wallmart stond ‘ie dus wie weet…. Eerst de navigatie ingesteld op een boekwinkeltje dat we googelden, maar ter plaatse was niks te zien. Daarna door naar Wallmart. De navigatie leidde ons binnendoor, langs wijken waar mensen in huizen wonen waar ik niet zou willen leven met een auto voor de deur die ik niet kan betalen. Bij de Wallmart hebben we meteen weer een bruin brood gehaald, vanilleyoghurt, salade en schniztzelachtige kip, een gallon meld en nog een paar dingetjes maar het boek was er niet. Ik wilde nog vragen of ze het boek niet naar de winkel konden laten komen, maar daar hadden ze geen verstand van. Later zag ik dat je het boek online kon bestellen voor afhalen in de winkel maar als ik dat nu nog doe, wordt het wat krap qua tijd.

Aafke heeft bij het optiekgedeelte in de Wallmart het pootje van haar zonnebril laten maken en er een nieuw koordje bij gekocht. Ze wisten daar nog wel een boekwinkeltje maar het assortiment leek meer op een soort rommelmarkt toen we daar aan kwamen. Terug bij de rivier ben ik wat foto’s gaan uitzoeken en hebben de dames een dvd opgezet. “In good company”. Ondertussen ben ik ook gaan koken. Norma had al aardappels geschild en klein gemaakt want ze wou aardappelpuree maken. Omdat we in de Wallmart geen geschilde en/of voorgekookte aardappels konden vinden om te bakken, hebben we de aardappels van Norma gebruikt in de salade a la René du Grande zoals Mark ‘m graag maakt. Aardappels gekookt, kipschnitzels er in kleine stukjes doorheen, de gemixte sla er bij, een beetje slasaus en dan schudden. Makkelijk, snel en lekker, zo vond ook Norma. Ze was verbaasd dat je in Nederland gewoon geschilde aardappels kon kopen. Ondertussen kwam er ook bericht dat Bill, Jeri, Jacob en Paige onderweg waren vanuit Alabama. Deze reis was een mooie aanleiding om voor Jeri een andere auto te kopen. We moeten nog kijken of we daar volgende week bij in passen als we die kant op gaan. We hebben nog heel even een selectie van de Texas foto’s bekeken en zijn daarna naar bed gegaan.

 

Zaterdag 13 juli

“Dag 8 – Jeri, Bill, Jacob en Paige arriveren”

De dag begon met whatsappjes van Mark waarin hij de inrichting van z’n nieuwe kamer liet zien. Hij heeft nu een rustweek en we hopen dat hij fijn het water op kan met onze boot. We hebben weer op de veranda ontbeten met uitzicht op de rivier. Op dat moment was het al 26 graden. Er kwamen drie wilde kalkoenen van de overkant vliegen en die liepen voor ons langs. Er was ook een vreemde vis in de rivier, omringd door schildpadden. En een soort mini-purperreigertje waar ik wat foto’s van gemaakt heb. De rivier is al een lange droge periode erg laag en er beginnen allemaal boompjes te groeien. Wilg naar het schijnt. Deze ochtend heb ik er met een snoeischaar een heleboel weg gehaald. Omdat ik daarna maar bleef zweten, heb ik nog even een verfrissende douche genomen. Aafke had Nederlandse vlaggetjes meegenomen voor de verjaardag van Lindsey, maar omdat ze die toch niet echt viert, hebben we die nu aan de carport gehangen als welkom voor Jeri en familie. Een slinger oranje en een slinger rood-wit-blauw.

Norma heeft een hondje: Dolly, die een groot deel van de dag aan een lange lijn onder het huis ligt. Anke had even met Dolly gelopen en gerend en Aafke besloot daarna Dolly ook even uit te laten. Na afloop liet ze Dolly even in de tuin lopen. We zaten onder het huis en ineens riep Aafke “Kijk: een slang!”en ze vloog in de benen met de camera. Wij ook opstaan en ja hoor: het was de lange lijn van Dolly die er achter aan door het hoge gras kronkelde. Briljante actie Aafke; die ga je nog lang horen!

Aan het einde van de ochtend kwamen Bill, Jeri, Jacob en Paige in Jeri’s nieuwe Toyota. Ze waren gisteravond vanuit Sylacauga Alabama vertrokken en hadden de hele nacht door gereden. Hun hondje Penny was ook mee. Bill had de hele nacht gereden en we dachten dat hij wel moe zou zijn, maar hij had meer zin in vissen dan een tukje doen. Jayson en een vriend kwamen ook even langs en terwijl Bill en Jacob hun hengels klaar maakten, kwamen ook Bill’s vader Bill en zijn tweede vrouw Jill aan. Die hadden elkaar al een jaar of drie niet gezien. Nu de rivier zo laag staat, schieten er langs de oever allemaal wilgjes omhoog. Ik heb een knipschaar gevonden en ben maar eens begonnen boompjes weg te snoeien. Anders ga je daar alleen maar veel last van hebben als de rivier weer op peil komt.

’s Middags hebben ik lekker in de schaduw onder een boom aan de rivier met Bill en zijn vader zitten praten. Het is een aardige en kleurrijke man die dingen mooi kan vertellen. Ze hebben een heel grote camper waar ze vaak in weg gaan. Hij heeft net een kogelgat in de deur van de camper laten repareren. Zijn eerste vrouw Laura hebben we tijdens ons eerste bezoek samen aan Texas ontmoet. Zij is kort daarna overleden aan kanker. Hij is nu getrouwd met Jill. Een heel ander type. Erg aardig en een liefhebber van shoppen. Mr. Bill weet daar op een leuke manier de gek mee aan te steken. We hebben ’s avonds nog even lekker op het bankje op de pier gezeten en ik heb nog even met Ryan ge-sms’t over het varen in Choke Canyon.Naast hemzelf kunnen / mogen er nog 4 in zijn boot mee en we komen er op uit dat dit Jeri gaat zijn.

Zondag 14 juli

“Dag 9 – Choke Canyon / vis en garnalen”

Deze ochtend waren we redelijk op tijd op om met Ryan op zoek te gaan naar alligators in Choke Canyon State Park. We reden met Jeri heen in haar nieuwe auto. We hadden het adres via de sms gekregen en de navigatie van Elroy ingesteld. Ik had de taal op VS Engels gezet. Het bleek dat Jeri beter naar een mannenstem luisterde dan naar een vrouwenstem. Is whatsappte Elroy dat de Navman dankbaar gebruikt werd en of ze deze terug wilden of dat we ‘m mochten verkopen. Als antwoord kwam het bericht dat ‘ie gerust in Texas mocht blijven in ruil voor een mooi souvenir of gadget. We reden via de highway en dan door Threerivers en langs de raffinaderij. Bij Ryan aangekomen, was hij de auto met de boot op de trailer al aan het klaar zetten. Omdat zij gister een lange dag hadden gehad met strand, een footballgame en andere dingen, sliepen hun kinderen nog en gingen we niet naar binnen. Ze wonen mooi met uitzicht op Choke Canyon lake, maar willen iets verderop een grotere woning bouwen.

We hebben bij de ingang van het park eerst nog even de boot bijgetankt en in het winkeltje wat drinken en jerkey beef gehaald. We mochten dat niet betalen want Ryan had al gezegd dat dit op zijn kaart moest. Ze zijn hier soms gewoon té gastvrij.

Ryan had een pasje waarmee hij toegang krijgt tot het park zonder steeds te hoeven betalen. Ik zette nog een Harris Hawk (?) op de foto en toen gingen we eerst met de auto langs een meertje om te zien of daar al een alligator te zien was. Dat bleek het geval dus daar maakten we al flink wat foto’s. Vervolgens reden we naar een enorme trailerhelling waar Ryan de boot in het water liet. Hij heeft een “Bassboat” met een 200 pk Mercury EFI. Die heeft hij vorig jaar via internet in South Carolina gekocht. Transport met FedEx zou zo’n $1000,- kosten en een week duren maar op internet zijn ook een soort veilingen voor transport. Dus had Ryan de motor twee dagen later voor ca. $180,- afgeleverd op de raffinaderij waar hij werkt. Meegenomen op een vrachtwagen die toch die kant op moest en hij had daar mooi een heftruck om de motor af te laden.

Lake Choke Canyon en het hele park eromheen is een waterreservoir voor drinkwater voor Threerivers en om achter Lake Corpus Christi extra water achter de hand te houden. Het is ook een natuurpark en recreatiegebied. Ergens in de 80’er jaren is de dam gebouwd waarmee een groot stuk land onder water kwam te staan. Nu het water zo laag staat, vaar je op verschillende plekken gewoon tussen de boomtoppen door. Hard varen is daarom alleen verantwoord op het diepe gedeelte van het meer. Overal op andere plekken is het, zeker bij dit lage water, erg oppassen, waarbij Ryan wordt geholpen door een geavanceerde fishfinder.

We deden ca. 50 mijl per uur, maar de boot wil sneller. We zochten verschillende oevers af maar geen alligators. Normaal struikel je er bij wijze van spreken over, maar nu je ze zoekt…. Het was erg warm en het water was heerlijk en helder maar de neiging om overboord te springen heb ik toch maar onderdrukt. Je zag verder veel van die witte reigers, maar dus geen alligators. Op een bepaalde plek in het meer voeren we boven een ouder rivier maar zaten er vervelende stompen onder water. Terwijl we erg langzaam gingen, kreeg de boot een paar keer een duw. We wilden niet dat Ryan schade zou oplopen en waren blij dat we dat stuk weer gehad hadden. Terwijl Ryan bij de helling zijn pickup en trailer haalde, kwam er ook een andere boot iemand afzetten. We vroeger of zij alligators hadden gezien en ja hoor: verschillende. Ze hadden ze zelfs op de mobiel staan.

Met de boot op de trailer achter de dikke Ford pickup reden we weer naar het huis van Ryan en Joey. De kids waren wakker dus konden we nu gewoon naar binnen. Het was een mooi huis. Jasey en Caroline zaten elk op hun slaapkamer tv te kijken. Jasey houdt duidelijk van Cars en Caroline van prinsessendingen. We dronken een icetea en Ryan liet een paar wapens zien. Omdat Joey van huis uit 7^e dag adventist is, vroegen we of zij boeken over deze kerk in Texas of de USA wist als souvenir voor Elroy en Hanneke. Haar vader zou het waarschijnlijk wel weten zei ze,maar haar ouders waren net op een cruise in Alaska. Omdat er deze dag ook een boel mensen naar de rivier kwamen, wilden we niet te lang blijven dus dingen we weer op weg. Ryan en Joey zouden ’s middags ook komen, als de kinderen weer even hadden geslapen.

We reden langs de raffinaderij en richting George West. We stopten bij de Alco voor een paar booschappen. Ik zag een leuk shirt van Duck Dynasty; een reality serie die echt hot is hier dus die heb  ik maar als souvenir gekocht. Verder namen we nog wat drinken mee en een lader voor de mobiel van Jeri. Bij de rivier was de vader van Bill er al met Jill. Ook Bill’s zus Kim was er met haar vriend Jasin en later kwamen Jayson en Lindsey en nog wat later Ryan met Joey met hun kinderen. Jill en “Mr. Bill” zoals zij hem noemt, hadden vis en garnalen meegenomen. Zij wonen bij Rockport in de buurt en daar is wel seafood te halen.

Er stond een grote pan op een brander met een binnenpan met gaten erin om te kunnen frituren. Vooral Jeri en Bill met Bill sr. maakten het eten panklaar. Eerst de vis, toen de patat, daarna de garnalen en toen nog een soort koekjes die als deeg uit een soort Danerole verpakking kwamen. Jill had ook “coleslaw”gemaakt. Voor het eerst ooit dronk ik tequilla met een Marguarita mix of zoiets. Vond het niet helemaal mijn smaak en heb het daarna gewoon bij cola light en dr. Pepper light gehouden. We hadden mooi de tijd om met iedereen bij te praten. Kim en Jasin hadden net een mooie autoreis gemaakt langs Las Vegas, de Grand Canyon en de Carlsbad Caverns dus daar konden we wel over meepraten. Ze is 42 en al oma. Wij lopen achter?

De volgende dag zou Lindsey 22 worden, maar omdat nu iedereen er was, hebben we haar nu maar vast de cadeautjes gegeven. De klompen pasten haar prima. Voor de eersten weg gingen, maakten we nog een groepsfoto. De camera op een stoel met wat ringen van de ‘washer game” onder het objectief om te richten en dan op de 10 seconden timer met iedereen op de “porch”. We maakten twee foto’s. Op de eerste bleek Norma naar beneden te kijken en iets tegen Jasey te zeggen en op de tweede was Caroline gaan staan waardoor je Jill niet zag. Ik heb dus via Photoshop het hoofd van Norma van de ene naar de andere foto verplaatst en dat is wonderwel gelukt.

Tegen dat de meeste weg waren, haalde Ryan een geweer en een pistool uit de auto. Na een eerste schot van Anke achter het huis, vertrokken we naar de steiger. In het geweer gaat een magazijn met zo’n 25 kleine kogels. Het is een semi-automatisch geweer dat ze kunnen gebruiken om konijnen of vogels te schieten. We schoten op drie blikjes die we langs de rivier hadden gezet.

Daarna hebben we ook nog een paar kogels met het pistool afgeschoten. Dat was van een iets andere orde. Een enorme knal en ook wel wat terugslag. Ik had wat foto’s op FB gepost en er waren mensen die ze niet zo leuk vonden. De wapendiscussie is een gecompliceerde en je kunt je Nederlandse blik niet 1:1 op de VS projecteren. Wapenbezit ligt diep verankerd in cultuur en wetgeving. Net als de meeste Texaanse families heeft onze familie ook veel wapens. Ze gaan daar bewust en verantwoordelijk mee om en voor ons was dit schieten leuk en deel van onze Texas belevenis Daarom posten we de foto’s gewoon bij alle andere foto’s van onze belevenissen. En de wapendiscussie in de VS die voeren ze hier maar. Daar hoef ik me als Nederlander echt niet in te mengen, al vind ik het prima hoe we het in Nederland nog een beetje strenger maken. Het was voor ons Hollanders ook wel een beetje apart hoe de kinderen van Ryan en Joey gewoon bij het schieten zaten te kijken maar van hun moeder geen ballon mochten omdat dit te gevaarlijk was.

Ik ben op mijn sandalen door het gras en bij het snoeien van de wilgen langs de rivier waarschijnlijk toch gebeten door een fire-ant. Mijn linker enkel is dik en voelt warm. Vijf jaar geleden heb ik meerdere beten gehad en heb ik weken een dikke enkel met blaren gehad. Toen had ik ook anti-allergiepillen gehaald (Benzadryn) en die had ik nu maar weer mee genomen. Ik neem er af en toe een en hoop maar dat ze helpen. Gelukkig is het lang niet zo erg als destijds.

 

Maandag 15 juli

“Dag 10 – aan de Nueces River”

Deze dag zijn we vooral bij de rivier gebleven. Bill en Jacob waren aan het vissen. We hebben veel onder het huis gezeten. Deze ochtend had ik de familiefoto gefotoshopped. Jamye kwam met Taylor en de twee kinderen Cadence van twee jaar oud en de pasgeboren Clay. De familie uit Alabama zag Clay dus voor het eerst. Cadence had een belleblaaspistool gekregen met coole lampjes en een ingebouwde ventilator om bellen te blazen. Taylor en Cameron wonen niet te ver van George West en ze fokken hazewindhonden. Ze hebben er ongeveer honderd, maar die zijn elders ondergebracht.

Jacob en Bill hebben zes catfishes gevangen en de nodige gar’s. Mark whatsappte dat hij zijn kast had verhuisd naar zijn nieuwe kamer. Hij had ‘m via Marktplaats gekocht in Uffelte. Het zag er mooi uit. Omdat hij thuis was, heb ik hem via Whatsapp gevraagd om te bellen. Hij sprak even met Norma, Jamye, Jeri en met Jayson over hoe je een wakeboard salto moet maken. Ik heb de uitleg van Jayson op de mobiel gefilmd en als video op Mark’s Facebook gezet. Natuurlijk hebben we zelf ook met Mark gesproken. Het is jammer dat hij er niet bij kan zijn maar als echte topsporter staat hij volledig achter zij keuzes. Respect!

Deze middag gingen de dames naar George West voor boodschappen. Ik was even lekker op de bank gaan liggen om een tukkie te doen. Vooral als je al die conversaties in Texaans Engels wat probeert te volgen, wat je automatisch doet, is dat nogal vermoeiend. De dames kwamen terug met de boodschappen en ze waren bij Church’s Chicken langs geweest voor het avondeten. Ik heb die avond weer een gedeelte wilgen langs de rivier gesnoeid en Bill begon met het schoonmaken van de catfish. Anke heeft ook geholpen. Het was een mooie avond om een Bud light te drinken.

Morgen gaan we naar het strand. Ik SMS’te Jamye en Lindsey dat we rond een uur of 8 zouden vertrekken en of ze mee wilden. Lindsey liet even later weten niet te kunnen. Jamye gaat wel mee. Wat spullen klaar leggen dus en naar bed.

 

Dinsdag 16 juli

“Dag 11 – Corpus en dolfijnen”

Deze ochtend ging de wekker op de mobiel om een uur of 7, maar we waren al wakker. Het had geregend. Even later kwam Jamye. Ze is nu helemaal klaar met de ballgames. Als GW gisteravond had gewonnen, dan had ze vandaag nog een finale moeten begeleiden maar gelukkig hoefde dat niet. We keken eerst of we in Jeri’s “Great White” pasten, maar dat werd achterin toch wat krap. Maar in Jamye’s pickup kon je voorin de middenconsole opklappen om een driepersoons voorbank te krijgen. Zo hoefden er maar drie op de achterbank en dat zat een stuk beter.

Op weg naar Corpus kwamen we in een dikke regenbui. Jamye moest ook nog even tanken. In navolging van de shows op tv hebben wij de “gas-wars”: wie mág betalen. Wij willen ook wel eens wat betalen, maar we krijgen de kans bijna nooit. Corpus is een uur rijden en we gingen eerst langs de Harley Davidson shop waar Jill werkt. Helaas was ze er nog niet. Ze had Jeri gevraagd om bij Alco ook een T-shirt voor “Mr. Bill” te kopen en dat shirt heeft Jeri maar achtergelaten voor haar.

Daarna reden we langs een enorme boekwinkel. Hoe groot ook; niet het boek dat Anke zocht. En ook geen boek over de 7^e dag adventisten in de USA om Elroy voor de navman mee te nemen. Daarna gingen we naar Academy. Na even zoeken de vier laatste waterpistolen gekocht  van het soort dat we vijf jaar geleden mee namen. Twee handzame voor Jilles en Liesbeth en twee joekels voor ons zelf. Anke vond een paar nieuwe slippers en ik vond een zeer voordelige wakeboardlijn. Onze oude wordt minder. Bij het afrekenen kreeg ik eindelijk de kans ook iets voor Jeri te batelen en heb ik ook wat Jerkey beef gehaald. Zo lekker dat spul! Daarna heb ik nog even bij een opticien gekeken erwijl de dames in een kledingwinkel gingen, maar ze hadden helaas geen Serengeti. Er was ook een Texas Game Store maar die ging helemaal niet over Texas. Ze wilden dat ik m’n rugzak af gaf daar, maar met die dure camera en lenzen daarin, voelde ik daar niet echt voor. Al helemaal niet omdat de winkel niet interessant was dus ben ik maar naar buiten gegaan. Er naast was nog een winkel met schoenen waar Anke nog een paar slippers kocht. De ene voor op straat en de ander voor op het strand? Ik snap het niet helemaal, maar hoe dan ook waren dit de laatste.

Vervolgens gingen we naar een winkel met christelijke en educatieve boeken. Hier hadden ze voor Elroy ook geen boek over de 7^e dag adventisten maar wel een leuk T-shirt dat niet helemaal mijn visie over de Big Bang weergeeft maar wel past in hun thema over de evolutie. Helaas was het shirt er alleen in de maten S en M maar ze zouden Jamye bellen als ie groter binnen komt. Hun bevoorradingstruck was laat.

Daarna reden we door naar de mall. De Padres Staples Mall heet nu anders. In een dikke regenbui liepen we van de parkeerplaats naar de ingang. Jamye had liever $7,- betaald voor Valet Parking. Dan kun je zo naar binnen en zetten ze je auto weg. Anke heeft in de mall een leuk T-shirt gekocht.

Daarna hebben we Jeri afgezet bij Verizon. Zij hebben een familieplan voor mobiele telefonie en eens in de zoveel tijd verdien je het recht op een nieuwe mobiel. Ze had nog één zo’n upgrade over. Wij gingen naar Cavenders. Dat is een leuke winkel vol met western kleding: hoeden, shirts, broeken, laarzen, enzovoorts. Daar heb ik een mooie riem gekocht want de riem die ik er vijf jaar geleden kocht, wordt minder. Goede leren riemen zijn in Texas een stuk voordeliger dan in Nederland. Ik kocht ook een Texas beltbuckle want degene die ik had, heeft het pennetje er af.

Vervolgens gingen we weer naar Verizon. Jeri had een iPhone 4 gehaald. Even navraag gedaan hoe het hier werkte, maar de verwevenheid tussen mobiels en databundels is zo groot… Jamye betaalt $135 per maand voor alles onbeperkt. Terwijl ik bij T mobile USA een losse Simkaart haal en $70 betaal voor een maand onbeperkt in m’n eigen mobiel. In mijn beeld worden de mensen hier bedonderd waar ze bij staan maar dat is in feite weinig anders dan de providers in Nederland. AT&T en Verizon zijn net zo ziek als de KPN bij ons.

Hiermee waren we uitgewinkeld en reden we door naar South Padre Island. Daar hebben we eerst maar eens wat gegeten. We vonden een leuke eettent met betaalbaar en prima eten. Aafke had gegrilde kip met rijst, Anke met patat en ik had steak. De familie had allemaal iets met garnalen, vis en gefrituurde (!) oesters. Als voorgerecht kwam er een kom gefrituurde uienringen op tafel. Drinken kon je onbeperkt zelf tappen. Jamye kreeg een telefoon dat het shirt voor Elroy er in maat L was. We hopen dat ‘ie past en dus hebben we hem maar opzij laten leggen. Naast het restaurant zat een winkeltje waar je teenringen kon halen. Dat had Lindsey kort daarvoor gedaan dus de dames wilden ook wel. Ze was 7 dagen per week open maar vandaag niet. Er hing wel een visitekaartje dus wij hebben het cellphonenumber gebeld. Ze kon tegen de avond.

Toen zijn we gaan kijken naar dolfijnenboten. Bij het eerste adres ging deze van 17:30 -19:00. We hebben het papiertje meegenomen en op naar de tweede. Daar kon het pas de volgende ochtend. Toen gingen we naar de derde. Die ging pas om een uur of 7. Dus hebben we met het eerste adres gebeld en deze besproken. Daarna bezochten we twee strandwinkels. In de eerste waren we redelijk snel uitgekeken. De tweede had meer surfmerken. Dus hebben we voor Aafke gekeken naar een zwemshirt met lange mouwen tegen verbranden. Het meisje dat ons hielp, bleek Russisch. Uiteindelijk vond Aafke een zwart Billabong shirt dat we meenamen.

Het was de bedoeling vandaag naar het strand te gaan maar we kwamen wat in tijdnood en het weer was ook wat wisselvallig. Toch wilden wij tenminste éven de Golf van Mexico in. Om met de auto het strand op te mogen, moet je betalen en alleen al de tijd om zo’n ticket te halen was er bijna niet. Dus heeft Jamye ons voor het strand dus afgezet. Anke bleef op het strand maar Aafke en ik zijn een minuut of twee, drie het warme water van de Golf in gedoken. Heerlijk! Daarna hebben we ons naast het strand afgespoeld en ge-sms’t dat we opgepikt konden worden. Hierna vertrekken we naar de dolfijnenboot.

Op de parkeerplaats stond een flink verhoogde pickup. Bijna een Monstertruck. Bij het wachten op de boot kon ik al mooi pelikanen op de foto zetten. Jeri en ik wilden nog wat frisdrank, water en snacks kopen voor onderweg, maar je mocht niks meenemen de boot op. Ze wilden dat je het op de boot kocht. Maar al dolfijnen kijkend doe je dat dus niet, waardoor ze niks verkopen. Niet handig van ze.

Terwijl we wachtten, kwam er een bootje met vissers terug. De vissen werden nog even onder een bord gehangen voor de foto en daarna werd de boot schoongespoeld. Er naast lag een wat grotere en luxere boot om dolfijnen te kijken, en die werd ook even gestart, maar we vertrokken toch met de kleine boot. Er ging ook iemand mee die sprekend op Kor de Boer leek. Aafke en ik dachten beide hetzelfde. Ik heb even gevraagd maar hij had geen familie in Nederland. We voeren langs de jachthaven met de nodige fraaie boten en motoren en er kwam een reusachtig schip langs; de Lewek Centurion. De eerste dolfijnen werden al snel gezien. De meeste zagen we rond een garnalenboot uit Houston die voor anker lag. Die boot op zich was al een hele bezienswaardigheid met alle masten en kabels vol meeuwen en pelikanen. Dolfijnen komen nogal onvoorspelbaar boven water en het is dus snel richten en schieten. Ik heb veel foto’s gemaakt. Verder zagen we nog de markering van een wrak van een schip dat door een Duitse U-boot tot zinken is gebracht, de vuurtoren en een hert langs de oever. Toen we terugvoeren, kwam er vanaf de andere kant weer een enorm schip aan; de Nord Mumbai. Dit schip had een flinke boeggolf waaruit steeds dolfijnen sprongen. Een prachtig gezicht.

We gingen van boord en stapten in de auto. Ik vroeg Jeri of ik voorin mocht zitten om eventueel nog vanuit de auto wat foto’s te kunnen maken. We hadden een mooie avondlucht en we zagen veel mensen vissen. Ik heb nog even een fotootje van de twee waterpistolen gemaakt en had die naar Ingrid gewhatsappt. Er kwam bericht terug dat het mooi was maar midden in de nacht daar. Ik heb maar welterusten terug gewhatsappt.  Bij die ene winkel hebben het T-shirt voor Elroy opgehaald. Daarna reden we naar een nieuwe, grote Wallmart waar Jamye nog stof moest ophalen voor een naaiklus die ze voor iemand doet. Bij het parkeren stond een winkelwagentje in de weg, maar daar had Jamye weinig problemen mee. Het is maar goed dat ze hem niet tegen een andere auto aan reed. In de Wallmart wilden ik nog even de familiefoto afdrukken maar om 21.00 ging daar de fotoprinter uit en zo laat was het inmiddels.

Bij vertrek hebben we nog even met Sam gebeld. Omdat het kon. Hij was een paar dagen naar California geweest. Het regende wat onderweg. De raffinaderijen bij Corpus zagen er mooi uit met alle lampjes en je zag het licht van een vuurtoren. We waren al snel bij de exit Haley Road en daarna Antilope Road oftewel “Granny’s Road”. Thuis aangekomen pakten we de boodschappen uit, aten wij yoghurt met cruesli en zette ik de foto’s vast op de laptop. Even later ging Jamye naar huis en wij naar bed. Vandaag was ook de dag dat Paige een beetje geplaagd werd als ze iets onhandigs zei, dan riep Jamye: Freshman! Zoiets als brugsmurf. Op een gegeven moment bedacht Paige zelf al dat ze iets niet zo slims had gezegd en kwam ze er zelf al mee.

 

Woensdag 17 juli

“Dag 12 – Gene, Clayson en Brian”

Vandaag begon met de geur van bakken en braden vanuit de keuken. Norma maakte een Amerikaans ontbijt met ontbijtworst en eieren. Helaas ben ik niet zo’n ontbijter en al blij dat er cereals bestaan om ’s ochtends toch wat voedzaams binnen te krijgen. Bovendien heb ik mezelf voorgenomen om de 2 á 3 kilo die ik in de aanloop naar Alpe d’Huzes ben verloren er tijdens deze vakantie niet opnieuw bij te krijgen, dus liet ik deze beurt aan me voorbij gaan. Het is hier erg makkelijk om aan te komen. De mensen in Texas smeren hun (witte) boterhammen met mayonaise, dus heb ik een pot margarine light gehaald en is er voor ons bruin brood in huis. Ik eet ik m’n boterham met jam in plaats van vlees én kaas én een sausje. Er wordt veel frisdrank gedronken dus probeer ik me te beperken tot water, light drinks en unsweatened icetea. Verder vermijd ik alle chips, sauzen en dipsausjes.

Maar de cereals in halfvolle melk waren ook lekker. Het heeft vannacht flink geregend en nog regent het af en toe. Ik ben binnen maar eens foto’s gaan uitzoeken. Vooral het aantal dolfijnenfoto’s is drastisch teruggebracht. Ook heb ik dit verslag bijgewerkt. Voorgaande dagen had ik de belevenissen alleen in steekwoorden opgeschreven om niks te vergeten met al die indrukken en belevenissen.

Aafke, Anke, Jeri en Norma zijn rond de middag even naar George West geweest om boodschappen te doen. Ze waren Missie; highschoolvriendin van Jeri en Aafke, nog tegengekomen in de supermarkt. We hebben wat broodjes (voor mij dus met jam) gegeten en zijn bij Bill en Jacob aan de rivier gaan zitten. Ze vingen weinig behalve een enkele gar. Terwijl we aan de rivier zaten kwam Jamye. Ze moest nog wat naaiwerk afmaken en ging dat hier doen. Maar we hebben eerst nog wat onder het huis gedronken en zijn toen met Jeri, Jamye, Aafke, Anke en ik naar de begraafplaats van George West gegaan. Daar hadden ze een mooie nieuwe poort gemaakt maar de weg er onderdoor was nog niet klaar. We reden met Jamye’s pickup de begraafplaats op en tussen de graven door naar de rustplaatsen van Gene en Brian en van Clayson.

Gene was de man van Norma. Ik heb hem in 1993 ontmoet toen we voor het eerst samen naar Texas kwamen. Voordat we weer kwamen, overleed hij aan een hartaanval. Brian was de zoon van Gene en Norma en de broer van Jamye en Jeri. Nog voor hij 22 werd, viel hij waarschijnlijk achter het stuur in slaap en verongelukte tegen de enige boom langs de weg bij Sweany Switch. Gene en Brian liggen in een familiegraf waar ook Norma’s naam al op de steen staat, maar dan zonder sterfdatum. Er naast is het graf waar Clayson ligt; de man van Jamye. Hij overleed 7 jaar geleden aan darmkanker. Ook Jamye’s naam staat alvast op de steen, wat voor hier vrij gebruikelijk is maar voor ons nogal ongewoon.

Clayson was de belangrijkste reden voor mij om in juni mee te doen aan Alpe d’Huzes. Mijn zwager Jacob kwam daar later bij, helaas. Ik ben met een foto van Clayson en Jacob aan mijn stuur de Alpe d’Huez op gefietst en heb deze foto nu naar Clayson gebracht. Plastic bloemen er bij, wat zeker voor ons Holland bloemenlanders nogal vreemd is maar hier doodnormaal. Ook bij Gene en Brian hebben we een bosje plastic bloemen neergelegd. Het was heel raar maar er zat een hond heel triest voor een vers graf, net alsof z’n baasje of bazinnetje daar lag.

We zijn daarna weer naar de rivier gereden, waar Jamye verder ging met een soort hoofdband te maken waarvan ze er een x aantal aan een winkel hadden verkocht. Behalve dit naaien Jamye en haar partner ook dingen voor wiegjes of ledikanten. Taylor en Cameron kwamen even later ook nog met hun twee kinderen. Aafke heeft wat foto’s bekeken op hun mobiel. We aten iets Mexicaans. Een soort mini platte tortilla waar je dan vlees en anders spul op kon doen. Jeri had het klaar gemaakt.

 

Donderdag 18 juli

“Dag 13 – Aransas Pass”

We werden iets later wakker dan gedacht, maar dat is ook wel eens lekker. Vandaag gingen we opnieuw naar South Padre Island maar dan om meer tijd op het strand te zijn. We reden weg in twee auto’s. Aafke en ik in de auto van Norma en Jeri, Anke, Jacob en Paige in de Great White van Jeri. We reden net op Granny’s Road (Antilope Road) toen ik zag dat ook in Norma’s auto de middenconsole opgeklapt kan worden om van de twee voorstoelen een driepersoons voorbank te maken. Dus gestopt en gekeerd. De Great White achtergelaten en met z’n zessen in één auto verder. “Like a bunch of Mexicans” zoals Jamye dat noemt. Onderweg donkere luchten en regenspetters maar geen zware buien. Bij Mathis heb ik de LeSabre van Norma afgetankt zodat ik me daar die dag geen zorgen meer over hoefde te maken. Op de radio K99; een countrystation dat gewoon al jaren bij onze bezoeken aan George West hoort. Via Corpus naar South Padre Island en daar linksaf richting Aransas Pass. Vlak voor Aransas Pass stopten we bij een strandwinkel om een permit voor het strand te halen. Je mag zonder wel op het strand rijden, maar niet parkeren.

Aafke vond in die winkel een mooi T-shirt, ik haalde naast de permit ook een fles zonnebrand en een werpring om te spelen. In de winkel ontdekte ik dat er een gaatje in m’n speedo zwembroek had dus haalde ik ook nog een mooi zwemshort. Jeri kocht een strandmatje. We reden daarna door naar het strand en parkeerden de auto langs de paaltjes. Het water in de Golf van Mexico is heerlijk en dat het bij vlagen wat bewolkt was, was alleen maar prettig. Ondanks flink smeren zijn we op sommige plaatsen toch wat verbrand deze dag. Langs het strand vlogen groepjes pelikanen en die zag je steeds als een torpedo omlaag duiken om vis te vangen. Naast ons stond een man in zee te vissen die ook nog een flinke vis ving. Anke vond een levende “sanddollar” en een schelpje met een heremietkreeftje erin. Die moest van haar op zoek naar een nieuw huis, wat mede vanwege de eitjes die hij bij zich had, best wel zielig was.

Op een gegeven moment werd het echt tijd om wat te eten, dus gingen we met de auto op zoek naar een strandtent. Het werd Moby Dick; een plaats dat begint als een souvenirshop en verder helemaal in strand- en zeestijl compleet met de halve cast van Pirates of the Carribean. Er was veel keuze dus het duurde even voor we wisten wat iedereen wilde. We hebben lekker gegeten. Ik had gegrilde kipfilet Hawaii, dus met ananas en terriyaki. Ik nam er gebakken aardappel bij en de serveerster was verbaasd dat ik er geen topping bij bestelde. Maar daar zit juist altijd al die vette zooi in dus ik vond ‘m wel lekker zo. Jacob had een hamburger waar een stuk of vier normale in passen en de rest had wat seafood. Na het eten gingen we nog even de souvenirwinkel in waar o.a. Jacob een halsketting met kogel kreeg en ik een koelkastmagneet haalde met bikini en “Aransas Pass” erop.

Ik was al tijdens het eten begonnen om foto’s te wissen om nieuwe te kunnen maken. Ik had de dag ervoor de camera niet leeg getrokken. Daarna zijn we ook nog een paar winkels langs geweest om o.a. naar een CF kaart te kijken maar dat is niet gelukt.

Het leek ons ook leuk om een beachcart te huren. Het was even zoeken maar we vonden een zespersoons die ze iets te vroeg terug brachten en binnen anderhalf uur weer terug moest zijn. We hebben uiteindelijk allemaal even over het strand gereden. Je mocht op het strand 15 mijl per uur aar het ding had geen snelheidsmeter dus we gingen af en toe wel wat harder. Bij de “Jetty’s”, een grote dam of pier, kwam net een zeeschop binnenvaren waar we weer dolfijnen voor uit de boeggolf zagen springen.

We leverden keurig op tijd de beachcart weer in en namen eerst nog een ijsje. Naast de beachcartverhuur hadden ze alleen shaved ice in verschillende smaken. Ik had meer zin in roomijs dus stelde mijn ijsje nog even uit. We reden niet via Corpus terug maar wilden via de ferry. De rij voor  de ferry ging in een lus, dus Aafke, Anke en Jeri stapten uit om op een bankje onder een palmboom wat naar de activiteiten op het water te kijken en ze stapten weer in toen ik weer langs reed met Paige en Jacob. Op de veerpont hoefde je niks te betalen. We stonden naast een soort monstertrucks. Ook in de rij zagen we weer de nodige vette American pickups en musclecars.

In Port Aransas stopten we even bij een Walmart. We wilden de groepsfoto van bij de rivier nog afdrukken. Dat was een drama. Het apparaat wilde eerst alle ruim 4000 foto’s op de usb stick laden en daarna wilde hij een bijgesneden foto niet in de volle breedte afdrukken om de hoogte maar te vullen. Dus op naar een andere machine en daar moest ik als eerste kiezen tussen een fotoprint of een collage. Dus de fotoprint gekozen. Deze wilde met mappen werken dus eerst alle ruim 600 foto’s in de map laden en toen wilde ‘ie alleen kleine prints maken. Dus afbreken en opnieuw beginnen in een ander menu. Weer al die 600 foto’s laden en toen wilde hij weer in de vergroting niet croppen. Ze vrouw die er wat bij hielp, probeerde toen een nog groter formaat en ja hoor: eindelijk wilde hij de volle breedte van de foto afdrukken. Drie keer laten doen. Anke kocht nog een DVD met een Amerikaanse tienerfilm.

Ondertussen naar de overkant om bij Lowes naar cooling handdoeken te kijken die het echt goed schijnen te doen. Die waren ook hier uitverkocht maar ze hadden wel zo’n misting system waarmee je water vernevelt op je terras. Daar twee van gehaald. Lekker voor hete dagen. Daarna weer langs de Walmart om de foto’s op te halen en toen door richting Corpus Christi want we wilden via de Harbour Bridge terug. Het was een mooie avondlucht en in de ondergaande zon over het water zag je een enorm windpark. De enorme, hoge Harbour Bridge is tegenwoordig verlicht in steeds wisselende kleuren. Echt een mooi gezicht. We maakten foto’s van de brug bij het Texas State Aquarium en stopten nog even bij de USS Lexington. Dit vliegdekschip uit WOII werd de Blue Ghost genoemd omdat de Japanners steeds dachten dat ze ‘m te pakken hadden maar hij kwam steeds weer terug aan het front. Vlakbij de Lexington maakten we nog foto’s van Jacob onder een toestel van de Blue Angels.

Daarna werd het tijd om naar huis te gaan. Het werd snel donker. Rechts van ons zagen we het windpark waar allemaal rode lampjes tegelijk aan-uit knipperden. Het leek wel een lichtshow. Aan de rivier waren ook Ryan en Joey met de twee kinderen, Jamye en Lindsey. We hebben gegeten want Norma had al tijden dingen klaargemaakt. Ik nam daarna een bak Blue Bell roomijs en nam een biertje. Hierna zette ik alle foto’s op de laptop, gingen we douchen en snel naar bed. Het was een lange maar mooie dag.

 

Vrijdag 19 juli

“Dag 14 – Laatste dag aan de rivier”

Vandaag is onze laatste dag in het zo vertrouwde huis aan de Nueces River. We beginnen maar vast met onze spullen in te pakken. Een mooie test alvast voor als alles weer in het vliegtuig moet. Bill vertrekt al vroeg met Norma, Billy en Paige. Zij gaan met de Great White en gaan een lange reis tegemoet naar Alabama met enorme vertragingen bij Houston en Baton Rouge. Het is erg warm. We beginnen maar eens met het inlijsten van de foto. Achterop de lijst maak in een draad van visdraad en we hangen ‘m maar ergens op. Norma moet later maar zien waar ze hem wil hebben.

Ik ruim het visdraad en wat andere zooi op en gooi het karton van de fotolijst weg. Helaas blijkt Jeri daar haar vergroting in gedaan te hebben. Past helemaal in het plaatje van het drama rond het afdrukken bij de Walmart in Port Aransas. Ze moet dan in Alabama maar een foto afdrukken. Jamye, Ryan en Joey komen met Caroline. Jasey is bij zijn vader. Jamy gaat met Jeri en Caroline naar haar huis in Threerivers om een naaiklus af te maken en namen op de shirts van Paige’s cheerleaderteam te borduren. Wij spelen een potje Catan met Ryan en Joey. Ik ga lekker en win ‘m. We gaan naast de rivier onder de schaduw van een grote eik zitten, en praten lekker bij. We snoeien ook weer een klein stukje wilgen maar het is gewoon te warm. Als het begint te regenen, gaan we naar binnen en spelen we nog een potje Catan. Ryan zet ondertussen de grasmaaier weer onder het huis. Jayson had die geleend en weer terug gebracht. Omdat Ryan ook nog even wat drinken gaat halen, begin ik het spel voor hem. Hoewel ik een goede begin neerleg, wint Aafke. Met 12 punten nog wel. Jamye, Jeri en Carolinr komenn met pizza en Jamye’s  borduurmachine. Ze hadden eerder al voor Paige een aantal roze shirts gehaald en daar moest nu “Pink ladies” achterop en ieders’s eigen naam voorop. Een hele klus. Omdat Jamye haar laptop mee heeft, kunnen Ryan en Joey de film over Nederland op dvd bekijken. Anke speelt met Caroline op hun iPad. Jamye en Jeri gaan door met het borduren. We rijden nog even naar “Granny’s Road” omdat ik nog TExas landelijke foto’s ’s avonds wilde maken. Dat was de vraag van de Amerikaanse uitgever die mijn foto van de Big Bend als boekomslag gebruikt. Weet niet of het wat wordt, maar het is in ieder geval wel een mooi plaatje.

Omdat we om 2 uur ’s nachts willen rijden en het een lange dag wordt, gaan wij vast naar bed. Het is erg warm en we slapen maar half tot we op staan.

 

Zaterdag 20 juli

“Dag 15 – New Orleans”

We staan dus op, gaan eten en wat opruimen. We doe  de tassen in truck, sluiten nog even Norma’s auto af en rijden eerst langs George West om een cheque bij een kennis van Jamye af te leveren en zekerheidshalve te checken of het huis van Norma aan Terry Street wel op slot is. Als Jamye de pickup aftankt, wemelt het van de sprinkhanen. Eén ervan springt in de auto. Het is 02:30 uur en 76 graden Fahrenheit als we definitief op weg gaan. Maar even naar Giethoorn gebeld dat we nu op weg zijn naar New Orleans. Volgens pa zou het erg warm worden daar. Mark heeft die dag slipcursus.

Het is een lange autoreis gehad van George West naar New Orleans. Jamye begon te rijden. Ik reed van een uur voor Houston tot net in Louisiana. Jamye reed de rest weer. We zijn uiteindelijk ongeveer 12 uur onderweg geweest. In Houston moest ik de truck even op z’n Hollands tussen de rij auto’s in de goede baan drukken en vlak voor ons ramde een auto zo’n kunststof ton bij wegwerk. In Louisiana waren het slechte wegen maar wel de mooie Airborne Memorial Bridge die mijlen lang op palen door de moerasgebieden gaat. In Louisiana mag je gokken dus bij het binnenrijden vanuit Texas zijn er meteen casino’s. Je ziet ineens meer Mercedessen en aut0’s met fietsen mee. We verloren ongeveer een uur in de drukte voor de grote brug bij Baton Rouge. In de file zagen we een mooie rode Audi A6 met een nummerplaat van Californië dus de fantasie van de dames sloeg helemaal op hol voor wat betreft een echte “surferboy”. Jamye deed verwoede pogingen om er in de andere rijbaan weer naast te komen en toen ze er dan eindelijk naast zat, deed ze het raam van Anke open zodat die wel door de grond kon zakken. De A6 had vrij donkere ramen dus we zijn er nog niet helemaal over uit of het nu een man of vrouw was.

Het was apart om bij het binnenrijden van New Orleans de Superdome te zien waar tijdens hurricane Katrina de halve stad in schuilde. We hadden bij het binnenrijden van de staat Louisiana al folders en informatie gehaald bij het Visitors/Welcome Centre en ze zeiden daar dat het op een weekend als dit wel honderden dollars per kamer kon worden. Jeri was in de auto al flink aan het bellen geweest en we hadden een kamer op het oog maar die wilden niet reserveren. Ik had wel de navigatie op Wynham French Quarter in Royal Street gezet. Jamye had er een enorme hekel aan om door een stad met kleine straatjes vol wandelende mensen te rijden (dat zijn ze in Texas niet zo gewend) maar we vonden het hotel en Jeri vond twee grote kamers met Kingsize beds voor $ 79 dollar per kamer per nacht. Wij hadden kamer 1414 en Jamye en Jeri zaten één verdieping lager dus op de 12^e want hotels hebben geen 13^e verdieping. We konden de kamer nog niet in, dus gingen we vanuit de parkeergarage eerst de stad in. We liepen door een overdag al drukke Borubon Street, langs het plein met muziek en kunstenaars,  bezochten de kathedraal en zagen een alligator in de Mississippi River. Bij Pat O’Briens zijn we gaan eten. Aafke, Anke en ik deelden een bord alligator. Het restaurant had twee ingangen. De één voor de bar en 21+ en de ander om de hoek. Binnenin stonden halverwege twee man de leeftijd te controleren als je naar het bar gedeelte wilde.

We hebben toen de koffers uit de auto gehaald en naar de kamers gebracht. We spraken af voor ’s avonds maar voor die tijd gingen Anke, Aafke en ik even naar het hotelzwembad en daarna deden Aafke en ik alvast even met z’n tweetjes een rondje over Bourbon Street. Het is daar een apart sfeertje. Het is een soort van Amsterdam maar dan wat Carribean en meer of zoiets. Veel  bars met sterke drank, ook erotische winkels en shows (hoewel minder dan in 020) en heel veel uitgaanspubliek. En wat straatartiesten, vooral een paar living statues. Op veel balkons staan mannen en ook wat vrouwen die kralenkettingen gooien naar mooie vrouwen die hen daartoe verleiden. We informeerden ook nog even naar de mogelijkheden van een bustour.

Na dit korte rondje gingen we samen met Jamye, Jeri en Anke weer de stad in. We bespraken eerst een bustour voor de volgende ochtend. In Bourbon Street was het alweer wat drukker en een hele belevenis om het allemaal te zien en te beleven. Ik heb veel foto’s gemaakt om te proberen het sfeertje vast te leggen. We liepen nog even richting kathedraal en vonden een mooi rustig terrasje in een zijstraatje bij een café dat ooit een gevangenis was geweest. Anke kreeg een cola en Jeri een cherry coke, Jamye nam iets pittigs wat op een Bloody Mary leek en Aafke en ik dronken een ananassap-rum mix. We waren tenslotte uit in New Orleans.

We liepen daarna weer via Bourbon Street terug naar het hotel. Aafke, Anke en ook Jeri en Jamye scoorden de nodige kralenkettingen. Zoveel hoefde je daar niet eens voor te doen. We keken ook nog in souvenirsshops voor een mooi T-shirt. Naast het hotel zat een Subway waar Anke een broodje nam en daarna namen Jamye en Jeri haar mee het hotel in. Aafke en ik gingen daarna nog één rondje zonder camera over Bourbon Street. Er stonden nu ook agenten te paard en er reden door de dwarsstraat auto’s met custom eigenschappen en harde muziek. Uiteindelijk waren wij ook vrij vlot terug, waarna we gingen douchen en naar bed.

 

O ja, er was één seafood restaurant in de straat tussen Royal Street (hotel) en Bourbon Street waar echt elke keer dat je er langs liep een hele rij mensen stond te wachten. We hebben niet mee gewacht.

Zondag 21 juli

“Dag 16 – Bustour, alligators en Alabama”

Zondag zijn we op tijd opgestaan en hebben we in een restaurant dat bij het hotel hoorde, ontbeten. Een buffet was vrij duur en ik ben niet zo’n echte ontbijter dus had ik een thee, een yoghurt en een kom mixed fruit besteld. Dat fruit was wel prima maar de yoghurt was een merkloos bakje uit een supermarkt. Beetje een afknapper voor die prijs. Even later kwamen Jamye en Jeri ook en toen hebben we de tassen naar de auto gebracht. Even later zagen we het VIP busje al aankomen dus gingen we naar buiten. Het regende. De bus reed eerst langs een aantal hotels en daarna vertelde de gids over het French Quarter. We reden door de wijken (wharfs) die het hardst door Katrina zijn getroffen. Het waren armoedige straten met vele kapotte woningen. Volgens de chauffeur was het goed te beseffen dat veel huizen er ook al voor Katrina zo aan toe waren. Er waren huizen met één voordeur en huizen met twee voordeuren. Veel huizen waren lang met een deur voor en een deur achter om ‘m lekker door te laten waaien. Zo kon je er ook makkelijk doorheen schieten, werd gezegd. Veel mensen hebben Katrina aangegrepen als natuurlijk moment om de wijk waar hun familie al generaties woonde, te ontvluchten.

We reden ook langs de welgestelde wijken waar een heel meer over of door de dijk was gekomen. Hier was de schade goed hersteld. Sommige mensen hadden hun woning op palen gezet. Op een verkeersbord zag je nog een streep van hoe hoog het water was gekomen. Er werd ook verteld wat de grote buizen langs de snelweg waren, met het pompstation. Dat was om bij overstromingen water weg te pompen, maar bij Katrina viel als eerste de stroom uit, dus volgens de gids was het een beetje mislukt proces en verkwisting van overheidsgeld.

Daarna reden we langs een wijk met grote huizen en kwamen we bij Cementary #3. De begraafplaatsen in New Orleans (Of “NOLA” zoals ze zelf vaak zeggen) zijn een beroemde attractie van de stad. Omdat ze onder de zeespiegel liggen en het er gruwelijk hard kan regenen, komen doodskisten weer naar boven drijven. Cremeren is hier geen traditie dus hebben de begraafplaatsen allemaal tombes. En als je zo’n tombe hebt, kun je zelf bepalen wie er allemaal in mogen. Je hele gezin, andere familie, kennissen, buren…. Iemand die wordt bijgezet, wordt als het ware heel langzaam gecremeerd in de warmte van de tombe. In een jaar tijd ongeveer. Als er dan weer een volgende in moet, dan wordt het restant van degene die er ligt, fijn gestampt en met een 7 foot pole (stok) achterin geschoven. Vandaar de uitdrukking “I wuldn’t touch this with a 7 toot pole”. Zo kunnen er tientallen, tot meer dan 100 mensen in één tombe. In vroegere jaren van New Orleans heerste de gele koorts. Mensen konden daarvan in een coma raken en er was niet altijd tijd en kennis om te bepalen of iemand dood was.  Daarom bonden ze touwtjes aan de overledenen die verbonden waren met een bel en waren er ’s nachts mensen op de begraafplaats die de moesten luisteren of ergens een bel begon te luiden. De “Graveyard shift” is nog steeds een term voor nachtwerk en “saved by the bell” een bekende uitdrukking.

Na de begraafplaats stopten we bij een paviljoen in een park. Daar konden mensen naar de wc en kon je de beroemde “beignets” van New Orleans halen. Jamye hoefde niet dus wilde ik er vier kopen, maar ze gingen per drie. Raar, maar om er nu zes te kopen…. Ik heb toen één zak besteld en toen had die mevrouw er toch vier voor me in gedaan, dus heb ik maar wat fooi gegeven. De beignets bleken een soort platte oliebollen. Met poedersuiker inderdaad. Niks mis mee maar of het nu zo bijzonder was….? Bij het park liep ook nog een eekhoorntje maar die wilde niet echt op de foto. Hierna reden we door naar de Garden District. Dat was een wijk met mooie huizen en mooie tuinen. Op de tramleiding en in de bomen hingen kralenkettingen. Hier is elk jaar dus het beroemde festival Mardi Grass. Op St. Charles Avenue en dus niet in Bourbon Street.

Na het bezoek aan het Garden district begon de bus mensen weer bij hun hotel af te zetten. Toen ik zag dat we in de buurt van Cementery #1 waren, heb ik gevraagd of ik uit kon stappen. Ik had die al op de kaart gezien en was al van plan er snel even heen te gaan. Het is de oudste begraafplaats en hier ligt ook de beroemde Voodoo mevrouw Marie Laveau begraven.

Mensen leggen nog steeds dingen bij haar graf als ze hulp zoeken bij alle soorten problemen. Ik heb er foto’s gemaakt, ook van haar graf met alle spullen er voor. Er was net een gids aan het vertellen dat de vele XXX’en op de tombe eerst waren van mensen die niet konden schrijven en later van mensen die anoniem wilden blijven. Voorwerpen voor het graf die niet in de Voodoo boeken staan, worden als niet serieus beschouwd en meteen weggehaald.

Ik liep hierna via Bourbon Street terug naar het hotel. Daar zag ik de anderen niet, dus belde ik even. Ze waren bij het boekingskantoor even verderop. Anke stapte naar buiten en toen zag ik ze. Ze hadden een Swamptour geboekt. Anke wilde graag alligators kijken en ons leek het ook allemaal wel leuk. Dus reden we even later via de grote brug de Mississippi over. We volgden eerst de navigatie. Op een plek kregen we wat discussie over wie er nu gelijk had met de navigatie, maar dat was gewoon grappig. Omdat de route niet op huisnummers kon, volgden we later de routebeschrijving op de folder. Onderweg stopten we bij de Diary Queen waar we allemaal een 5 dollar lunchmenu namen. Het regende, maar gelukkig stopte het zo goed als toen we bij de Swamp Tours aankwamen. Er lagen propellerboten maar wij hadden een overdekte boot gereserveerd. Vanwege de regen én omdat het een heel stuk goedkoper was. Wel zagen we die propellerboten varen. Een enorm kabaal met de schippers in kletsnatte regenkleding en de passagiers in een regencape.

Onze boot had twee 175 pk Evinrude E-tecs. De schipper heette Captain Reggie. Hij was in het gebied opgegroeid, jaren op garnalenboten gewerkt en deed nu dit. We voeren een gebied in dat wel wat op de Weerribben leek, maar dan met minder riet en meer tropisch-achtige planten.

In het gebied stond een opnieuw in gebruik genomen oliewinning waar ze gas affakkelden. Even later zag ik als eerste een alligator oversteken. Daarna zagen we er al snel meer. Captain Reggie voerde ze marshmallows.

Even later kwam hij ineens aanzetten met een jonge alligator die hij in een ruimte achterin de boot had. Iedereen mocht hem vasthouden en kon foto’s maken. Het beestje was verrassend rustig en heette Elvis. Ook wij hebben veel foto’s gemaakt uiteraard. Op de terugweg vertelde Reggie meer over alligators en hij had ook een grote opgezette kop mee die we konden bekijken.

Na de Swamptour stapten we weer in de auto. We hadden 400 mijl voor de boeg. Bij het wegrijden heb ik nog een paar foto’s gemaakt van een paar oude verroeste trucks in de rimboe en een oud huisje.  We reden weer via de grote brug de Mississippi over, reden langs New Orleans en door de swamps.

We hebben nog ergens getankt en bij het binnenrijden van de staat Mississippi foto’s gemaakt bij het Welcome Center. Het landschap in deze staat (voor wat wij ervan gezien hebben) is heuvelachtig met veel bomen.

Bij binnenkomst van de staat Alabama werd het al donker. We hebben wat foto’s bij het visitors centre gemaakt en reden toen snel verder.

In de verte zag je onweer. Met nog 58 miles te gaan begon het te regenen. Via de iPhone van Jamye kwamen Floodwarnings binnen voor de regio’s waar we reden. Maar ondanks dat kwamen we met droge voeten bij het huis van Jeri en Bill in Sylacauga aan. Het is een mooi huis dat we snel even bekeken maar daarna zijn we ook snel naar bed gegaan.

 

Maandag 22 juli

“Dag 17 – Birmingham en hutspot”

We hebben vandaag lekker uitgeslapen. Ik heb foto’s van de laatste dagen uitgezocht en naar Facebook gestuurd. Bill en Jeri hebben een mooi huis met een kelder en een bovenverdieping. Op verschillende plaatsen hangen foto’s die me erg bekend voorkomen en ook wij zelf zijn ruim vertegenwoordigd met Mark en Anke.

Op een gegeven moment zijn we richting Birmingham vertrokken. Toen we even onderweg waren, begon het te regenen. Het regende steeds harder terwijl Jeri op zoek was naar de knop van de ruitenwissers van haar nieuwe auto. Zoveel had ze er nog niet in gereden. Stilstaand op de vluchtstrook vond ze de goede knop dus konden we weer verder. Bij Lowes haalden we de cooling towels die ik via internet besteld had. In andere winkels gingen we o.a. kijken naar een Duckcommander Duckcall als souvenir van Duck Dynasty. Bij een enorme mall in Birmingham haalde ik een usbstick van 32 gb omdat alle foto’s van Texas en New Orleans al niet meer op mijn 32 gB stick pasten (!). Toen Jeri en Aafke weer in een kledingzaak verdwenen, haalden Anke en ik een smoothie. We keken ook bij een Academy naar een duckcall, maar daar hadden ze die van Duck Dynasty ook niet. Wel vond Anke een korte broek en ik een mooie onderbroek. Onderweg haalden we ook aardappels, uien, wortels en worst om hutspot voor de familie te kunnen maken en ook nog jam, bruinbrood, margarine light en yoghurt.

Terug in Sylacaugan hebben we met z’n allen aardappels, wortels en uien klaargemaakt en in een heel grote pan gedaan. Het duurde even voor de hutspot aan de kook was. Ondertussen speelde Anke verstoppertje met Paige en haar vriendin Riley. De hutspot viel in de smaak en ondertussen kwamen ook Billy en Jessica kwamen aan van een paar dagen aan het strand in Florida. Dat is maar 4 uur rijden van hier. Je zou toch bijna ….. maar ach, je kunt niet álles!

Anke had in Texas de eerste twee delen van een serie boeken in het Engels gelezen. Deel 3 konden we nergens vinden dus hadden we Billy en Jessica gevraagd om die bij Walmart te bestellen om af te halen in de Walmart waar Billy werkt. Vandaag werd het boek bij Jeri en Bill thuis bezorgd. De bezorgkosten waren bijna net zo duur als het boek zelf. Zo was het niet helemaal bedoeld maar in ieder geval kan Anke weer lezen en zo aan haar Engels werken.

Na het eten heb ik dit verhaal nog een heel eind bijgewerkt en zijn we gaan slapen.

 

Dinsdag 23 juli

“Dag 18 – Marmer en Leeds”

Jacob is naar football training gegaan, Billy had zich bijna verslapen voor z’n baantje bij Walmart en Paige is naar cheerleader training gebracht. Norma had last van haar rug dus gingen we zonder haar naar Sylacauga zelf. Het is hier Marble City. Er wordt hier veel marmer gewonnen. We bezochten de fabriek van Blue Bell ijs. Jeri had ’s ochtends al om excursies gebeld, maar dat kon op zijn vroegst op 2 augustus. We zagen door een raam hoe de bakken ijs gevuld werden en kochten ook een ijsje voor ons zelf. Jeri vertelde van de excursie en toen werden we nog op donderdagochtend geplaatst. Dat gaan we dus nog beleven. In de souvenirswinkel van de fabriek kocht Jeri een ijslepen van Blue Bell voor Aafke.

Op de terugweg vanuit Sylacauge reden we naar een punt waar je op de marmergroeve kunt uitkijken. Een mooi gezicht dat blauwe meer in die witte krater. We stonden op een met marmersteentjes bedekte parkeerplaats en op een gegeven moment deed al dat wit in de zon gewoon zeer aan de ogen. Ik heb een foto van Aafke en van Anke op een groot marmerblok gemaakt maar ze konden de ogen gewoon nauwelijks open krijgen.

We reden daarna langs het huis om ook Norma op te halen. Dat ging niet helemaal zonder slag of stoot. Zij en Jamye kunnen beide wat kort voor de kop zijn, dus ging Aafke maar bij hen in de auto, op weg naar de cheerleaderstraining van Paige. Bij de Childersburg Highschool zagen we hoe de dames oefenden. Daarna gingen we weer naar huis, wat eten en Paige kon omkleden. Vervolgens vertrokken we naar Leeds, net voorbij Birmingham. Als eerste gingen we naar de Bass Pro Shop. Wow, wat een winkel! Enorm groot en allemaal watersport en outdoor spul. Boten. Motoren, waterskies, wakeboards, ander spul, kleding, wapens, jachtgerei en daar dus ook eindelijk de Duckcommander duckcall. Duck Dynasty komt ongetwijfeld eerdaags ook op één van de themakanalen in Nederland. Het is een familie bebaarde rednecks die door een patent op een eendelokfluit stinkend rijk zijn en ondertussen de gekste hilbillydingen doen. Jayson is gek op deze relaityshow en mr. Davis sr. Liep met een T-shirt van hen. We hebben de serie ook bekeken en zo’n duckcall leek me een leuk souvenir. Aafke vond een echt mooi outdoor zomerjurkje en twee T-shirts, we vonden nog een dubbelloops waterpistool en dingen waarmee je lekker naast je boot in het water kunt dobberen; een soort semi-drijvende stoelen. De hele winkel was in stijl met allerlei accessoires, opgezette dieren, waterval, aquarium en veel meer. Outdoor betekent in de USA vooral ook veel vissen en jagen en er was keuze uit werkelijk honderden hengels, geweren, handbogen en dergelijke.

Na deze mooie winkel reden we naar een Fleamarket. Jeri was hier nog nooit eerder geweest maar komt er vast snel werer terug. Zij is dol op dit soort winkeltjes. Ik was er vrij snel uitgekeken want veel spul was gewoon rommelmarktwaardig. Anke vond een 10 feet (3 meter) lange usb kabel voor haar Samsung mobiel. In winkeltje 184 stond een paar klompen te koop voor $20,- en daar hebben we maar een setje porseleinen klompjes naast gezet 🙂

Tot slot reden we nog naar een Outlet Center. We begonnen met een chicken wrap want we waren ook wel even toe aan iets eetbaars. Aafke vond een paar schoenen en zij en Anke een paar goedkoper designerachtige zonnebrillen die ze mooi vonden. Ik was doorgelopen en vond twee van de typische bordjes die ze hier veel in huizen hebben hangen met daarop de spreuk: “I smile because you are my sister and laugh because there’s nothing you can do about it”. Deze heeft Aafke namens ons aan Jeri en aan Jamye gegeven. Ik had ook nog gezocht naar iets voor Norma maar niks geschikts kunnen vinden. Jamye vond in de outlet de nodige kleertjes voor de kleinkinderen en daarna gingen we weer op weg naar Jeri’s huis. Bij het instappen achterin Jamye’s pickup, stootte Aafke haar teen ergens tegenaan wat haar twee sneeën opleverde en erg zeer deed. Gelukkig ha dik nog pleisters in de portemonee. Thuis in Sylacauga aten we een bord met overgebleven hutspot waarna we redelijk op tijd naar bed gingen.

 

Woensdag 24 juli

“Dag 19 – Covered Bridge”

In de buurt van Sylacauga is Kymulga Grist Mill met een covered bridge. Het staat in de boeken als bezienswaardigheid dus hebben we eerst Paige bij haar cheertraining afgezet en zijn we toen doorgereden. Je moest $3,- pp betalen. Het plaatje was wel mooi maar voor de rest viel het iets tegen. Je kon niet in de molen, de petzoo was leeg en er lag een reusachtige boom voor de wandelpaden waar je domweg niet met goed fatsoen omheen, onderdoor of overheen kon. Desondanks was het leuk om er te kijken en wat foto’s te maken en zagen we ook nog hoe een man en zoontje een grote vis vingen.

We reden door naar de Desoto Cavern. Op weg daarnaar toe stopten we nog even bij een veld vol pindaplanten. Bij de grot is een klein attractiepark maar de attracties richten zich vooral op jongere kinderen en als je al meerdere grotten hebt gezien, hoefden wij niet meer zo nodig $20,- pp te betalen om deze grot binnen te gaan. Wel liep ik even door een soort fontein om de rode Alabama klei die ik in het pindaveld had opgelopen, van m’n schoenen te krijgen. Op weg naar huis deden we nog even wat boodschappen bij de Wallmart. Jeri kocht er ook een weegschaal. Die wilde ze toch nog hebben en zo kunnen wij straks ook onze bagage wegen voor we naar het vliegveld gaan. Aafke vond twee speentjes met de Amerikaanse vlag als souvenir voor een zwangere collega.

Thuis haalden we de spullen uit de auto en even later gingen Jamye en Jeri Paige weer ophalen. Aafke deed haar voet met zere tenen nog even in een bak water met soda. Baking soda. Bij de lunch hadden we corndogs; een soort hotdog op een stokje. ’s Middags hebben we allemaal wat rustig aan gedaan. Ik heb wat foto’s uitgezocht en stukjes geschreven. Anders zaten voor het huis op de “porch”. Jeri was moe en lag buiten te slapen. Volgens Bill ben je dan een echte redneck. We aten ’s avonds de catfish die Bill en Jacon in George West uit de Nueces River hadden gevangen en shrimp die ze ook hadden meegenomen.

 

Donderdag 25 juli

“Dag 20 – ijs en racewagens”

Deze dag hadden we de excursie in de Blue Bell ijsfabriek in Sylacauga besproken. Die begon om 9:00 uur dus hadden we de wekker gezet. Norma ging niet mee omdat ze bang was dat ze te ver moest lopen. Jacob en Paige trainden voor respectievelijk football en cheerleading. Dus waren we met Jeri, Jamye en wij drieën in Jeri’s “Great White”. Ik maakte door het raam van de bezoekersruimte vast stiekem een fotootje van de productievloer omdat ze daar bij de excursie vast strenger op waren. Er waren meer mensen waaronder een erg dikke vrouw. Een heel erg dikke vrouw. De excursie begon met een leuk gemaakte video over de geschiedenis van Blue Bell. Aan het begin werd even geïnventariseerd wie er mee gingen. Eerst moesten de kinderen onder 15 de hand opsteken, daarna de volwassenen en tot slot de senior citizens. Tot onze verbazing stak die dikke vrouw op de stoelen voor ons, de hand op bij jonger dan 15. Nog eens beter gekeken en het bleek dus inderdaad een kind met zeer ernstige obesitas. Ik kom er aan het einde van deze alinea even op terug.

Na de film kregen we peppi en kokkie hoedjes maar dan van papier en Blue Bell, liepen we een gang in waar ons over de Blue Bell producten werd verteld en we kregen wat feitjes. Zo is dit één van de drie fabrieken in de VS en zijn er voor deze elke dag 50.000 koeien nodig om de melk te leveren. Ze maken heel veel soorten ijs maar dat wisselt per seizoen zodat niet elke smaak altijd verkrijgbaar is. De werknemers mogen tijdens hun pauzes onbeperkt ijs eten, maar niet mee naar huis nemen. Ik wilde eigenlijk vragen of de fabriek ook een sportzaaltje heeft, maar gezien de omvang van de overigens erg aardige jongedame die ons rondleidde, slikte ik die vraag maar in. Ik wilde nog een foto met de mobiel maken van een verpakking van “Dutch Chocolate” ijs, maar dat mocht niet. Bij terugkomst kregen we allemaal een scoop ijs en gaf Anke de gids een paar kleine klompjes als souvenir. Even later zagen we dat de familie van dat dikke meisje (allemaal erg dik, maar zij spande de kroon) terug kwamen om een dubbele scoop ijs te kopen. Even later kwam de gids naar ons toe ze om te vertellen dat ze even had gevraagd en dat ik toch die foto mocht maken. Toen we heen en weer liepen om die foto te maken, vertelde ze nog wat extra’s. Terwijl ze ons door het raam boven de productievloer nog wat aanwees, kwam het dikke meisje langs om te vragen of ze even wilde komen omdat ze nog meer ijs wilden. Diep triest. Dat kind gaat volgens ons echt een moeilijk leven hebben. Jeri haalde nog even de twee paraplu’s uit het kantoor die ze bij ons eerste bezoekje twee dagen eerder had vergeten, en toen gingen we weer op weg.

Op de heenweg had ik al een coole auto zien staan, dus stopten we daar op de terugweg. Het was een bescheiden soort hotrod op basis van een Ford uit 1940. De eigenaar kwam naar buiten en vond het prima dat we er foto’s van maakten. Hij deed zelfs even de motorkap open. Daarna bedacht Jeri zich dat ze kentekenplaten voor haar nieuwe auto had willen halen. Het gemeentehuis was tegenover de ijsfabriek dus gingen we weer terug. Buiten maakte ik wat foto’s van Anke bij een echte politieauto van de Sheriff en toen moest ze ineens ook weer, net als in eerdere jaren, met een Sheriff op de foto. Dus wij via de metaaldetector het gemeentehuis in en richting het kantoor van de Sheriff. Een deputy wilde wel met Anke op de foto maar het mocht niet bij de politieauto’s. Raar. Inmiddels had Jeri haar kentekenplaat. Je mag in de USA zo met je auto bij de dealer wegrijden en dan moet je binnen een paar weken je plaat op de auto hebben. Die hoeft alleen achter. Je mag ook eigen teksten bedenken zolang die nog niet vergeven zijn, en dat kost je dan $200,- per jaar extra. Ze moeten hier elk jaar een sticker op het raam kopen dat bij je kenteken hoort. Texas heeft wel een soort APK maar Alabama niet. Je ziet dan ook veel echt slechte auto’s rijden. We stopten nog even bij een soort Fleamarket. Aafke zag een oude Alabama kentekenplaat die door Jeri werd gekocht voor op onze wc en ik zag een oud raam waar engelen op waren geschilderd met een mooie spreuk erbij. Omdat Norma daar iets mee heeft en we nog niks hadden om haar te bedanken, heb ik die voor haar gekocht.

Vanuit de auto was Jeri al aan het bellen en zo kwam het dat we ’s middags met twee auto’s naar Talladega zouden gaan, naar de Superspeedway waar ze Nascar races houden. Omdat we er een bustour hadden gereserveerd, kregen we Norma zo ver om ook mee te gaan. Billy en Jacob gingen ook mee en Paige pikten we op de heenweg op uit haar cheerleaders training. Via de navigatie kwamen we eerst voor gesloten hekken van de enorme parkeerterreinen te staan maar via een kleine omweg bereikten we toch de ingang van Talladega Superspeedway.

We kochten combo-tickets voor het museum en de bustour en doodden de tijd in de souvernirswinkel. Daar vonden we een mooi T-shirt voor Mark en een shirtje voor Anke in de aanbieding. Ook een mok met mijn naam erop. Er was ook een mok met Mark en zelfs een mok met de initialen AJ (Anke Jacoline) maar die hebben we maar laten staan. Even later vertrokken we met een minivan, bestuurd door een oudere heer en zonder dat er andere mensen mee waren. Via een dubbele tunnelbuis onder de racebaan door, bereikten we het binnenterrein. Er is daar een tribune waar je bij Nascar races voor $175 overdekt zit, airco toiletten hebt, onbeperkt en goed kunt eten en dan mag je de auto binnenin het terrein parkeren. Nou, ik wist het wel als ik naar zo’n race zou gaan….! Daarna reden we een ronde over het circuit. Wat vooral opviel is het enorme hoogteverschil in de bochten. Je keek echt bijna tegen een muur aan en de raceauto’s moeten minimaal 80 a 90 mph rijden om niet naar beneden te glijden. Het circuit is in de jaren ’60 aangelegd op een oud militair trainingsvliegveld en binnenin ligt nog steeds de oude landingsbaan.

Na de bustour konden we het museum in. Veel oude en minder oude racewagens, veel foto’s van winnaars, geen films met Nascar beelden waardoor het toch wat minder gaat leven. Buiten stond ook een De Lorean. Pas na de “back to/from te future fotosessie” zagen we dat achterop een bordje stond met “do not touch”. Ach, ik heb er alleen maar in gezeten…. Er stond ook een raketauto die het wereldsnelheidsrecord te land heeft of had met mach 1,0106 en buiten stond een boot die ook zo’n soort record heeft of had, maar dan op het water. Uiteindelijk reden we weer met z’n allen naar huis. Onderweg zie je erg veel kerken. Heel erg veel en op sommige plekken een veldje langs de weg al dan niet bij zo’n kerk wat dan begraafplaats is.

Vakbij huis stopten we bij een tankstation om boiled peanuts te halen; een specialiteit van Alabama die Jeri ons wilde laten proeven. Ik haalde bij het tankstation, een halve supermarkt, een halve gallon Blue Bell home made vanilla icecream. Tegen de avond begon Bill met de bbq. Jeri en Jamye maakten in de keuken dingen klaar en Bill deed de hamburgers, worsten e.d. op de buitengrill. In Nederland pakt iedereen zijn eigen stukje vlees en staan we met elkaar om de barbecue. In de USA wordt alles voor je gebakken en eet je het daarna op. Ik nam twee hamburgers op brood en een maïskolf. Daarna uiteraard een kom met heerlijk Blue Bell ijs. Later in de avond maakte Bill een kampvuur aan op het terrein aan de andere kant van het kleine stroompje waarvan ik dacht dat het de grens van hun kavel was. Maar ook dat hoorde er nog bij, zo bleek. Het stroompje daar stap je zo overheen en zo zaten we daar marshmallows te bakken. Die deden ze met een dun plakje chocola tussen twee biscuitjes en zo had je een soort koekje.

Daarna pakten wij de laatste spullen in en gingen we slapen. De wekker stond op iets voor vijf de volgende ochtend.

 

Vrijdag 24 juli

“Dag 21 – De lange reis naar Houston”

Tegen vijf uur ging de wekker. Na een snelle douche pakten we de laatste spulletjes in. De tassen gingen in vuilniszakken achterin de pickup van Jamye en toen moesten we afscheid nemen. Altijd een moeilijk moment als je zo ver van elkaar woont en niet weet wanneer je elkaar weer gaat zien. Rond half zes reden we. We misten daardoor de ergste drukte rond Birmingham en verder ging het allemaal erg vlot, hoewel het een erg lange reis blijft. Het lukte ons om één tankstop te mogen betalen en reden via Mississippi en Louisiana richting Houston.

Bij het Louisiana welkomstcentre maakten we nog een fotootje en haalde ik foldertjes voor Anita Luchies die in de herfst deze kant op komt. In Louisiana reden we weer over de ruim 14 mijl lange Louisiana airborne memorial bridge waarmee de snelweg op poten door de moerasgebieden gaat.

We kregen het over de film Taladega Nights vanwege het circuit dat we bezochten en ik keek even of Cosmox de DVD ook had. Die bleek niet te duur en de bluray maar 2 euro meer, dus heb ik die vanuit de auto besteld. Anke wilde graag “I am number four” vanwege het boek dat ze gelezen had, dus die hebben we ook maar mee laten komen. Rond de middag hadden we wel zin in wat, maar omdat men vast besloten was dat Aafke haar Whataburger zou eten, duurde het tot een uur of half vier voor we eindelijk wat aten. Omdat whataburger erg vriendelijk is voor mensen met een beperking, werden we bediend door jongeren met een soort spasme. Een beetje sneu als je ze dan even niet verstaat, maar verder alleen maar prima natuurlijk. Anke had twee soorten ketchup bij haar combomenuutje. Daar schijnt Whataburger bekend om te zijn. De stop was even wat verwarrend voor Norma die zich afvroeg of dit nu het avondeten was. Maar het was meer een late lunch. We waren dus inmiddels in Texas en hadden ondertussen ook nog even bij het welkomstcentre van deze staat gestopt, waar Anke een wasbeer spotte die uiteraard op de foto ging.

In Houston was het erg druk. Het was spitsuur en ik ben blij dat ik hier niet hoef te wonen. De navigatie op Jamye’s iPhone bracht ons op een tolweg. Daar was het een stuk rustiger maar ik begrijp nog steeds niet helemaal of Jamye nu een boete gaat krijgen omdat ze niet zo’n EZ-pass heeft of dat je gewoon een rekening voor het tolbedrag gaat krijgen. Het hotel dat we in een couponfolder dichtbij het vliegveld vonden, had alleen rookkamers, dus gingen we naar de overkant van de straat. Gek genoeg waren de kamers daar weekends goedkoper dan door de week en een kingsize bed goedkoper dan een gewone. Wij hadden met z’n drieën een kamer met twee tweepersoons bedden en Norma en Jamye hadden een andere kamer.

Toen we wilden eten, was Norma even wat door de war over wat nu de bedoeling was. Het was ook een lange en vermoeiende reis. Uiteindelijk gingen we op aanraden van de receptioniste naar de Potato Patch, twee mijl verderop. Daar kon je prima eten en er liepen twee mensen muffins respectievelijk broodjes rond te brengen. Die werden gewoon gegooid en zelfs over een flinke afstand. De man die de broodjes deed, leek op Super Mario en hij kon zelfs twee broodjes tegelijk feilloos en hard over een flinke afstand uitdelen. Hij is vast ooit een goede pitcher geweest bij het baseball. Ik was moe en had in de hotelkamer al een Finimal genomen tegen de hoofdpijn. Mijn Ceasars Salad met chicken kon ik dan ook niet helemaal op.  Ook de rest had er moeite mee. Norma was weer in goede doen en zij betaalde de rekening. Ze kocht ook een mok van de Potato Patch als souvenir voor Anke.

Daarna gingen we weer naar het hotel en snel naar bed. Anke is er ’s nachts nog twee keer uit geweest om de airco kouder te zetten. Eén keer werden we wakker omdat we meenden dat we Norma hoorden praten, maar dat waren andere mensen op de gang.

 

Zaterdag 25 juli / zondag 26 juli

“Dag 22 – de terugreis”

Om half acht ging de wekker maar voor die tijd waren Aafke en ik al even snel samen in bad geweest. De laatste dingen werden in de tassen gestopt en voor het eerst in een week of drie had ik weer een jeans aan in plaats van de korte broek. We zouden om 8 uur gaan ontbijten maar voor de tijd had ik al een sms van Jamye dat zij al beneden waren. Norma had geen rust meer. Bij het ontbijt moest ik vragen naar hete thee. Ze kennen hier bijna alleen maar icetea en bij het ontbijt hoort koffie. De yoghurtbakjes waren erg klein dus at ik er vier. Je kon er zelf je wafels bakken dus drie keer raden wat Anke voor ontbijt had? Na het ontbijt met Jamye de tassen naar beneden gebracht. Norma stond al klaar. Ik heb de pickup voor gereden zodat we de tassen er zo in konden tillen. Het zag er goed uit qua weer dus we hebben de vuilniszakken maar achterwege gelaten. Het reed vrij vlot via de tolweg. Twee keer vier quarters in zo’n bak gooien en daar was het vliegveld al. Het was even zoeken naar de juiste hal en toen ook afscheid van deze twee mooie mensen. Omdat het nogal vroeg was, moesten we even wachten tot ze bij de bagage intake open gingen. Ondertussen regelden via een zuil vast zelf de boarding pass. Anke had meteen al in de gaten hoe het werkte. Daarna vonden we een stopcontact en ben ik op de laptop gaan typen terwijl Aafke en Anke een kaartspelletje deden. Ondertussen ook nog even met Jeri gebeld. Omdat het kon. En ge-sms’t met Jamye. Die was op de terugweg even bij haar net verhuisde schoonmoeder aan gegaan. Tegen half 10 gingen Aafke en Anke naar de rij voor de bagage terwijl ik nog even door dacht te typen. Maar ik moest mijn gezicht er ook laten zien en de handbagage moest ook gewogen en van een label voorzien.

Daarna op naar de veiligheidscontrole. Schoenen uit, riem af, zakken leeg, laptop uit de tas, daarna de bagage op de band door de scanner en wij door de bodyscanner. Alles was goed dus toen konden we alles weer aantrekken en de roltrap op naar de Gate D5. Als eerste ben ik op zoek gegaan naar zo’n stekkertje waarmee je je eigen koptelefoon in het vliegtuig kunt gebruiken. Op de heenweg had ik er op Schiphol maar één gehaald en daar onderweg meteen al spijt van. Vijf dollar verder was dit geregeld. Ik heb nog even bij de GoPro accessoires gekeken maar het prijsverschil met een Nederlandse webshop is te klein om nu dingen te gaan kopen die je niet direct nodig hebt. Bij een souvenirwinkeltje vonden we wel een echt heel mooie mok van Texas waarmee ik komend winter echt beste bakken warme choco hoop te drinken en Aafke vond een soort robotpoppetje waarvan ik geen idee heb wat we er mee moeten. Een winkel verderop haalde Aafke twee Texas dossjes snoepjes voor onze ouders. Geen idee wat we ze anders mee hadden moeten nemen dus het gaat om het idee. Noice canceling headphones voor in het vlieguig kostten overal rond de twee- á driehonderd dollar maar ik zag een set JVC voor 69 dollar. Die verleiding kon ik niet weerstaan om het eens te proberen. Er zat zo’n vliegtuigstekkertje bij dus nu kunnen we op de terugweg allemaal gebruik maken van een eigen koptelefoon. Ik heb namelijk ook mijn eigen Sennheisser in de tas zitten. Hierna zijn we maar richting de eigen gate gelopen. Er vlak naast zat een grill restaurantje waar we nog even wat aten. We gingen vlakbij een stopcontact zitten waardoor alle mobiels nog even aan de lader kunnen. Mijn mobiel heeft hier hi speed internet (H+) en fungeert als hotsport voor die van Aafke en Anke en de laptop, dus de accu wil wel leeglopen. Na het eten vonden we bij de eigen gate een zitbank met ingebouwd stopcontact, dus daar zit ik nu te typen.

Bij het boarden gingen bij ons de piepers af. Het bleek dat ze onze stoelen rij 22 hadden omgeboekt naar rij 15. Dat bleek Economy class Comfort, dus alleen maar prima. Iets meer beenruimte, volgens mij ook iets lekkerder stoelen en mooi uitzicht voor de vleugel. We namen een Telegraaf mee het toestel in, waar nog een artikel over varen in de Kop van Overijssel in stond. Als laatste SMS stuurde ik dat we in het toestel zaten het Amerikaanse nummer bij deze kwam te vervallen. Ik uploadde nog snel twee fotootjes vanuit het toestel naar Facebook en toen deed ik de S4 in de vliegtuigstand. De stewardess was erg aardig maar een beetje streng op fotograferen vanuit het toestel. Een Eos7D is uiteraard elektronische apparatuur zonder vliegtuigstand. Ik heb daarom niet zoveel foto’s met het toestel gemaakt. Wel met de mobiel, inclusief een filmpje van het opstijgen. In het toetsel geprobeerd wat te slepen, maar dat is niet echt gelukt. Ik zag dat we boven de Mississippi vlogen. We hadden een minder noordelijke route dan op de heenweg. Via de nieuwe koptelefoon luisterde ik naar KLM New Country. De noisereductie werkte echt goed. Boven de USA vlogen we iets meer dan 1000 kmh, boven Canada rond de 950, daarna een heel stuk ruim 1100 en toen ging het weer iets rustiger. Ter hoogte van Groenland was er wat turbulentie door de straalstroom waardoor de riemen vast moesten. Het eten was prima  en nog steeds snap ik het nut van de warme doekjes niet. Er waren veel lege plekken in het vliegtuig. Ik probeerde onderweg nog even van SIM kaart te wisselen maar de rugzak lag wat klem in het compartiment met de oude Galaxy Ace aan de verkeerde kant, dus dat heb ik maar gelaten.

We landden om 06:50. Bij het taxiën sms’te Anke Mark dat we geland waren. Toen we stilstonden belde ik hem. Hij reed toen bij de schoen; het ING kantoor. Onze bagage was er vrij vlot. Eén tas was opengemaakt. De band eromheen miste en in plaats van onze zwarte, zat er een witte tie-rap op de rits. Mogelijk hadden ze Anke’s verkoelende plantenspuit met ventilator bekeken want daarvan lijkt bij thuiskomst het motortje doorgebrand. We hadden de batterijen er even uit moeten doen. Jammer maar helaas. We gingen door de rij “niets aan te geven” en met dat we erdoor waren, gingen er bellen en klapte achter ons een hekje dicht. Gingen ze een steekproef doen of hadden ze onze goed gevulde tassen op het oog? Hoe dan ook; wij waren met de diverse inkopen weer in Nederland en bij de uitgang van de gate kwam Mark er al aanlopen. Hij stond op P6 en voor 28 minuten rekenden we 2 euro af. Onderweg naar huis vertelden we de eerste belevenissen. We belden naar Giethoorn en Aafke’s ouders dat we er waren. Thuis pakten we alles uit en verdeelden we de dingen naar de wasmachine en de verschillende kamers. Even later kwamen heit en mem met appelvlaai om koffie. We hebben op de laptop een selectie foto’s laten zien maar waren ook erg moe. Later zijn we heel even gaan slapen en nu is het zaak om in het ritme te komen. Einde van een prachtige vakantie.

 

Algemeen

“Fijne mensen in een bijzonder land”

We hebben een heel mooie vakantie gehad. We hebben in drie weken vreselijk veel gedaan en gezien en alle familieleden weer ontmoet. Het is fijn om iedereen weer te zien en kennis te maken met de nieuwe familieleden. Bij bezoeken om de 5 jaar veranderen de dingen snel, en sommige blijven dezelfde. Het is nog steeds een prachtig plekje aan de rivier waar Aafke in 1985-’86 via AFS gastdochter was van Norma en Gene Williams en gastzus van Jeri en van Jamye die toen al het huis uit was. Gastbroer Brian is helaas jaren geleden verongelukt en ook Gene en Jamye’s man Clayson zijn helaas niet meer onder ons.

Amerika is een mooi land en we hebben onze ogen weer uitgekeken. Dingen die opvallen zijn het hoge energiegebruik en de overdadige consumptie. Daar kunnen wij Nederlanders van alles van vinden maar anderen kijken weer zo naar ons en wie zijn wij om te oordelen. Bekijk, verbaas en laat ieder in z’n waarde. We vragen ons wel af hoe lang dit goed kan blijven gaan en Amerikanen ook gedwongen worden meer economische keuzes te maken. Auto’s zijn goedkoper, wegenbelasting is er bijna niet en de brandstofprijzen waarover zij klagen, zijn drie keer zo laag als de onze. Jongens van 17 rijden in auto’s die ik misschien net zou kunnen betalen, maar niet op de weg kan houden. Je ziet meer V8’s dan viercilinders. Meer dikke pickups en zware SUV’s dan slimme Jappanners. De meeste halen (terugvertaald naar ons metrische systeem) de 1:8 nauwelijks qua brandstofverbruik. Sommige mensen hebben geen geld om zich tegen ziektekosten te verzekeren maar rijden wel in zo’n vette pickup. Toch heb ik de indruk dat we dit jaar weer iets meer kleinere, compactere wagens zagen dan voorheen. Ook gewone bijna Europese auto’s, althans: Japanners en een enkele VW, Audi of Mercedes. Zelfs mini’s en Fiat 500. Er wordt trouwens vreselijk veel niet handsfree gebeld en ge-sms’t vanuit de auto. Als ik naast Jamye zat nam ik vaak de sms’jes op en beantwoordde ze; dat vond ik toch een stuk veiliger, al zag zij dat niet echt zo als een probleem.

In Texas mag je trouwens op veel Interstates 75 mijl per uur. In onze herinnering is dat alweer sneller dan een paar jaar geleden. Ook de vrachtwagens mogen zo snel en het is best even wennen als je je netjes aan de snelheid houdt en er komt ineens een vette 18-wheeler langszij. Het keep your lane systeem wordt nog veel gebruikt al staat op veel plekken ene bord: “left lane for passing only”. Ze willen dus wel meer naar het Europese wegbeeld maar het oude systeem zit nog in de genen van de meest automobilisten. Er is overig veel politie op de weg. Om de haverklap zie je de zwaailichten op de vluchtstrook dat er iemand naar de kant is gebracht.

Wat ons opviel aan het energieverbruik en de ecologische footprint van de VS vind je ook terug in huis. Natuurlijk neemt de airco veel stroom en is het zonder bijna niet te doen, maar het idee dat je het licht uit kunt doen in een kamer waar niemand is, is nog niet echt doorgedrongen in de USA. Net als tv’s die je in elke slaapkamer vind. Internet in huis gaat trouwens niet via een kabel en een router maar ze hebben een mini-routertje voor wifi die het signaal draadloos oppikt. Misschien zijn ook hier de energieprijzen niet echt een prikkel voor duurzaamheid.

Een ander bewustzijn dan wij gewend zijn, zie je ook met voeding. Als je ál iets min of meer gezonds vindt, dan moet daar weer een topping overheen. Boter, kaas, suiker, saus, …. Als het maar calorierijk is. Van sommige mensen vraag ik me echt af hoe ze nog slank blijven, maar je ziet vooral veel overgewicht; in sommige gevallen dramatisch. Er wordt veel eten meegenomen naar huis en veel daarvan is gefrituurd. Ik heb echt moeite moeten doen om steeds met zo weinig mogelijk vet te eten en ben blij dat ik bij thuiskomst niet zwaarder blijk dan bij ons vertrek. Drinken gebeurt meest uit blikjes. Waar wij onze glazen met frisdrank vullen vanuit statiegeldflessen van een liter of meer, gaan er in Texas dozen vol blikjes doorheen. Langs de wegen ligt er trouwens veel afval in de bermen, ook in natuurgebieden.Veel mensen trekken zich blijkbaar weinig aan van de hoge boetes voor “littering” waarvoor met bordjes langs de weg gewaarsshuwd wordt.

Nogmaals; het gaat er bij de bescrhijving van een aantal opvallende algemene verschillen niet om dat het één beter is dan het ander of wie er gelijk heeft, maar we constateren alleen de verschillen en qua duurzaamheid en economie vragen we ons af hoe lang het in de VS en de wereld zo door kan gaan.

We hopen nu eerst dat we de komende jaren visite vanuit Texas en Alabama mogen verwachten. We zien deze mensen zo vreselijk graag. Elke vijf jaar is gewoon erg lang om elkaar niet te zien en bovendien weten we niet of we over vijf jaar in staat zijn om weer die kant op te gaan. Maar we zijn blij dat we het nu gedaan hebben, en via internet houden we goed contact.

Een uitgebreide set foto’s (ruim 800 stuks) staat op http://www.flickr.com/photos/texaafke/sets/72157634881071760/ . Klik op de play buttom om de slideshow te starten.